"Η αφωνία πριονίζει την ελευθερία..."

Μια απάντηση του Π. Τατούλη στις επικρίσεις για το "αντάρτικό" του . Πριν από 15 μέρες έγινε ψηφοφορία στην αμερικανική Βουλή τω...

Μια απάντηση του Π. Τατούλη στις επικρίσεις για το "αντάρτικό" του

.

Πριν από 15 μέρες έγινε ψηφοφορία στην αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων για το σχέδιο νόμου του προέδρου Μπους, που αφορούσε τη χρηματοπιστωτική κρίση. Στην ψηφοφορία, 133 Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές καταψήφισαν την πρόταση, πήγαν δηλαδή κόντρα στον πρόεδρό τους, και μάλιστα 37 ημέρες πριν από τις εκλογές. Στην ίδια ψηφοφορία, 141 βουλευτές του κόμματος των Δημοκρατικών υπερψήφισαν την πρόταση, μολονότι οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η κρίση ευνοούσε το Δημοκρατικό υποψήφιο Μπάρακ Ομπάμα. Το επιχείρημα όλων ήταν ότι ψήφιζαν κατά συνείδηση και κατ’ εντολή των ψηφοφόρων τους. Ουδείς απεκάλεσε, τους πρώτους «αντάρτες» ή τους δεύτερους «συμβιβασμένους εχθρούς της παράταξης». Κανένας από τους αρχηγούς των δύο κοινοβουλευτικών ομάδων, που είχαν ανακοινώσει από πριν τη συναίνεσή τους, δεν εξέλαβε το αποτέλεσμα ως προσωπική ήττα. Κανείς δεν επανέφερε πρακτικές του 19ου αιώνα, του τύπου ενός καινούργιου Δόγματος Μονρόε του 2008. Κανένας κύκλος εσωστρέφειας δεν άνοιξε. Παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης, η ελευθερία γνώμης των βουλευτών, ούτε αμφισβητήθηκε, ούτε δαιμονοποιήθηκε. Βέβαια, στη συνέχεια, μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης της αμερικανικής οικονομίας, οι Ρεπουμπλικανοί πείσθηκαν και το νομοσχέδιο τελικώς υπερψηφίσθηκε.

Στις δημοκρατικές κοινωνίες, δεν διανοείται κανείς να διαχειρίζεται τις κοινοβουλευτικές ομάδες ερήμην τους. Ασφαλώς οι βουλευτές πρέπει να στηρίζουν το κόμμα με τη σημαία του οποίου εξελέγησαν, αλλά κανείς δεν τους επιβάλλει αφωνία. Η αφωνία πριονίζει το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας των βουλευτών και, κατ’ ακολουθία, των πολιτών που τους ψήφισαν. Γιατί εμείς, οι βουλευτές που εκλεγόμαστε από το λαό, είμαστε οι διαμεσολαβητές μεταξύ της παράταξης και της κοινωνίας, της βάσης και της ηγεσίας, και κατά τις δύο διευθύνσεις, όπως πολύ σωστά τόνισε και ο κ. πρωθυπουργός. Εκεί που κρινόμαστε όλοι, φίλε Νάξιε, είναι αν εφαρμόζουμε αυτά που υποσχεθήκαμε προεκλογικά. Καθυστερήσεις μας συγχωρεί ο λαός, αλλά όχι αλλαγή του στόχου. Υποσχεθήκαμε πρόοδο, πολιτικό ήθος και διαφάνεια. Αστοχίες μπορεί να γίνουν, δεν επιτρέπεται όμως έκπτωση στις βασικές μας αξίες. Αν κάποια στιγμή το τραίνο πάρει τη λάθος διασταύρωση, είναι υποχρέωσή μας να τραβήξουμε το μοχλό κινδύνου. Ας κλείσουμε λίγο τ΄ αυτιά μας στους φωνακλάδες και τα παπαγαλάκια της καθημερινής επικαιρότητας και ας εξετάσουμε την κατάσταση με ψυχραιμία. Θα δούμε ότι το πρόβλημα της παράταξης δεν είναι εσωκομματικό. Δεν υπάρχουν δαίμονες στη Νέα Δημοκρατία. Η Κυβέρνηση δεν είναι υπό ομηρία. Είμαι βέβαιος ότι κανείς από μας δεν προτίθεται να βλάψει την παράταξη. Αυτοί που τη βλάπτουν είναι εκείνοι που προσπαθούν να μεταθέσουν την προσοχή του κόσμου από τα ουσιαστικά προβλήματα στο δήθεν εσωκομματικό πεδίο. Οι θεωρίες συνωμοσίας και υπονόμευσης, με μπόλικη λασπολογία σαν γαρνιτούρα, δημιουργούν ανασφάλεια στους πολίτες, σε μια δύσκολη περίοδο που εκείνοι προσβλέπουν σε μας για ελπίδα. Οι φήμες για ηρωϊκή έξοδο, τύπου πρόωρων εκλογών, αποπροσανατολίζουν από την εστίαση στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η θολούρα εξισώνει δίκαιους και άδικους. Το προπέτασμα πολιτικού καπνού σκεπάζει προστατευτικά όσους έχουν κάτι να κρύψουν.

Ο πολίτης που πληρώνει ακριβότερα τη δόση για το στεγαστικό δάνειο του σπιτιού του, με χρήματα που του λείπουν από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, γνωρίζει τη σοβαρότητα της κατάστασης από πρώτο χέρι, καλύτερα από εμάς. Δεν διαπιστώνει την οικονομική δυσπραγία με στατιστικές. Τη βιώνει. Του ζητάμε επιπλέον να πληρώσει παραπάνω φόρους. Διαμαρτύρεται, αλλά θα το κάνει. Εξεγείρεται όμως όταν ακούει για off-shore εταιρείες, για προκλητικά πλούσιους πολιτικούς, για ανταλλαγές ακινήτων του Δημοσίου αξίας εκατομμυρίων ευρώ, ενώ αυτός στριμώχνεται οικονομικά. Θυμώνει. Θυμώνει με όλους μας. Μας απορρίπτει συλλήβδην όλους.

Είμαι σίγουρος ότι εσύ που συνομιλείς καθημερινά με ανθρώπους της λεγόμενης κομματικής μας βάσης γίνεσαι καθημερινά αποδέκτης τέτοιων μηνυμάτων, αν όχι κι εσύ συμμερίζεσαι τις ίδιες αγωνίες με εμένα.

Κατοικώ με την οικογένειά μου σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, αρκετά κοντά στο κέντρο, και συχνά πηγαίνω τα πρωϊνά στο γραφείο μου με τα πόδια. Στην ημίωρη διαδρομή άγνωστοι πολίτες με σταματούν και με την οικειότητα που γεννά η τηλεόραση μου λένε με αγωνία: «Πέτρο, πες κάτι!». Είμαι σίγουρος ότι το ακούμε όλοι αυτό. «Κάντε κάτι», λένε σε όλους μας. Η κοινωνία ζητά από μας, όλους, να αναγνωρίσουμε τα προβλήματά της, να τα συμμεριστούμε και να βρούμε λύσεις. Λύσεις ρεαλιστικές. Λύσεις πολιτικές. Λύσεις με υπευθυνότητα και προοπτική...

-------------------------------------

Από την απάντηση του Πέτρου Τατούλη σε σχόλιο του Νaxios (διαβάστε εδώ) που μεταξύ των άλλων τον κατηγορεί ότι η μεθοδολογία που χρησιμοποιεί "ξεφεύγει από τα όσα περί ελευθερίας της έκφρασης επικαλείσαι".

------------------------------------------------