Τσιφτετέλληνες...

Από τον Μάριο Αντύπα Γράφτηκε το 2001. Είναι όμως επίκαιρο. Είναι γνωστό στους πάντες, πώς σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο του κόσμου φοιτήσε...

Από τον Μάριο Αντύπα

Γράφτηκε το 2001. Είναι όμως επίκαιρο.

Είναι γνωστό στους πάντες, πώς σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο του κόσμου φοιτήσει κάποιος, με οποιαδήποτε επιστήμη και αν ασχοληθεί, ένα μεγάλο μέρος του εισαγωγικού έτους θα είναι αφιερωμένο στις βάσεις της επιστήμης αυτής που συνήθως είναι Ελληνικές.
Με τα παραπάνω θέλω να τονίσω την επιρροή που είχαν αλλά και συνεχίζουν να έχουν οι «αρχαίοι ημών πρόγονοι». Αυτοί έθεσαν προ πολλού όλα τα ζητήματα που εξακολουθούν ακόμα και στις μέρες μας να απασχολούν τον πολιτισμένο άνθρωπο. Αυτοί δημιούργησαν τόσο τις θετικές όσο και τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Αυτοί, με λίγα λόγια, κατασκεύασαν το πλέγμα του Δυτικού πολιτισμού μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε η σύγχρονη Ευρώπη, κατ`επέκτασιν οι ΗΠΑ και σίγουρα η σημερινή Ελλάδα μας.
Τι συνέβη λοιπόν κι`αυτό το «γωνιακό μαγαζί», η Ελλάδα, κατέληξε σε σημείο να κηρύξει πνευματική πτώχευση; Πώς είναι δυνατόν η χώρα που έβγαλε τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, να ασχολείται σήμερα, νυχθημερόν, με τα μπούτια της Παπαρίζου, τις ατάκες της Άντζελας, τα λαμπιόνια της Βανδή και χίλιες άλλες σαχλαμάρες των φρούτων που απαρτίζουν το νεοελληνικό πανέρι του «πολιτισμού»; Πώς κατάντησαν οι Έλληνες να γίνουν «τσιφτετέλληνες»; Μια φορά και έναν καιρό, μας καθοδηγούσε με την γραφή του ο Σοφοκλής. Σήμερα, μας καθοδηγεί με τους δείκτες της η Σοφοκλέους…
Κάποτε είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο για την πατρίδα μας (γραμμένο από Βρετανό), πως η Ελλάδα ήταν όπως ο μπροστάρης οδηγός σκύλος ενός καραβανιού στην έρημο. Τρέχει ανοίγοντας τον δρόμο στο σκοτάδι. Δυστυχώς σήμερα, το καραβάνι (του πολιτισμού) συνέχισε την πορεία του ενώ ο σκύλος οδηγός ξέμεινε πίσω, ξύνοντας τα αφτιά του και γαβγίζοντας την σελήνη. Το καραβάνι μας άφησε προ πολλού πίσω. Οι άλλοι ασχολούνται με διαστημικές εξερευνήσεις, γονιδιακά δικτυώματα, κλωνοποιήσεις και ότι άλλο βάλει ο νούς του ανθρώπου ενώ εμείς αγωνιούμε για την κόντρα του Μάκη με τον Σεραφείμ, τις εσωκομματικές διεργασίες του ΠΑΣΟΚ, τις Τατιανιές και το ντεκαπέ μαλλί της Μενεγάκη…Το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι έτσι μας αρέσει αν κρίνουμε από τις τηλεθεάσεις. Μέσα στο γενικευμένο μπάχαλο στο οποίο ζούμε, η αισθητική μας περιορίζεται σε σκηνικά τύπου FAME STORY και η παιδεία μας σε μπέστσέλλερ όπως το «αριστούργημα» «Ο Ιούδας Φιλούσε Υπέροχα.» Είμαστε δηλαδή σπουργίτια που νομίζουμε ότι είμαστε αετοί. Παραφράζοντας τον Μάρξ, έχουμε πλέον λανθασμένη «υπαρξιακή» συνείδηση. Καταντήσαμε μια παρανυχίδα του διεθνούς κορμού που όμως βαυκαλιζόμαστε ομφαλοσκοπώντας να νομίζουμε ότι είμαστε κέντρο πλατεία. Ούτε κέντρο, ούτε παράκεντρο και ούτε κάν γωνία. Μια ανθυπολεπτομέρεια στα μελλοντικά βιβλία της ανθρωπότητας. Ελλάδα, η Ζιμπάμπουε της Ευρώπης.
Υπάρχει φώς στην άκρη του τούνελ; Θα μπορέσουμε ποτέ να ορθοποδήσουμε; Εμείς οι «απόγονοι» τόσο των Αρχαίων όσο και των κατσικοκλεφτών αργότερα. Έχουμε καμιά ελπίδα ανάνηψης την στιγμή που ζούμε σε πλήρη πνευματική βυθιότητα και υπό καθεστώς τηλεδημοκρατίας και που πρώτο θέμα στις ειδήσεις έχουμε τον εκάστοτε Γιοσάκη;
Αισιοδοξείτε. Όλα είναι πιθανά στην χώρα όπου φύεται, ανθεί και κυρίως ευδοκιμεί η φαιδρά πορτοκαλέα…

-------------------------