Η "αριστερή" ενσωμάτωση‏...

Από τον Θύμιο Παπανικολάου http://www.resaltomag.gr Η «αριστερή» «ξύλινη» γλώσσα της ουτοπίας, της ακινησίας και της ενσωμάτωσης Έχουμε υπογ...

Από τον Θύμιο Παπανικολάου
http://www.resaltomag.gr

Η «αριστερή» «ξύλινη» γλώσσα της ουτοπίας, της ακινησίας και της ενσωμάτωσης
Έχουμε υπογραμμίσει και αναλύσει πολλές φορές ότι η σημερινή παραδοσιακή αριστερά έχει πάψει να είναι Αριστερά. Είναι «αριστερά» με εισαγωγικά, δηλαδή χρησιμοποιεί το όνομα «αριστερά», για να σφετερίζεται και να καπηλεύεται τις αγωνιστικές παραδόσεις και το κύρος των αριστερών ιδεών και κινημάτων.
Η πλειονότητα αυτών των «αριστερών» δυνάμεων, στην κοινοβουλευτική, αλλά εξωκοινοβουλευτική τους έκφανση, έχει μεταλλαχτεί σε «γρανάζι», και μάλιστα ηγεμονικό ιδεολογικό «γρανάζι», του πλανητικού ιμπεριαλισμού. Γι’ αυτό έχει εγκαταλείψει κάθε αγώνα για...
την ανατροπή του καπιταλισμού, συνακόλουθα και για τον εμπλουτισμό της σοσιαλιστικής θεωρίας.
Φυσικά, πολλές από αυτές τις «αριστερές» δυνάμεις, στα λόγια μιλούν, και μάλιστα πολύ «ταξικά», για το σοσιαλισμό και τον καταστροφικό καπιταλισμό: Μια γλώσσα «ξύλινη», τελεσιγραφική και τσιτατολογική, μια γλώσσα κούφιας «επαναστατικής» ρητορείας.
Με τους επαναστατικούς, όμως, ήχους των λέξεων και των φράσεων δεν μπορεί να ανοίξεις κανένα δρόμο συγκεκριμένης αντικαπιταλιστικής πάλης. Αντίθετα η κούφια «επαναστατική» φλυαρία οδηγεί στην παθητικότητα και στην ακινησία. Αποτελεί απλώς το άλλοθι της αδράνειας, της στήριξης του συστήματος και εν τέλει στην ενσωμάτωση σε αυτό.
Ένα αριστερό κίνημα επεξεργάζεται συγκεκριμένα αιτήματα που ενώνουν και κινητοποιούν τους εργαζόμενους και αποτελούν «μεταβατικές γέφυρες» ανόδου του συνειδητού πολιτικού αγώνα και της οργάνωσης του λαού.
Με γενικολογίες και αφαιρέσεις δεν μπορεί να διεξαχθεί κανένας αγώνας. Και οι αφαιρέσεις χρησιμοποιούνται πάντα για να καλύψουν όχι μόνο την πολιτική μας μιζέρια, αλλά και τις αμαρτίες μας: Τις προδοσίες μας…
Δεν θα προβούμε σε μια ολοκληρωμένη ανάλυση της κατάστασης, δηλαδή της ολοκληρωτικής χρεοκοπίας, όλων αυτών που σήμερα μιλάνε στο όνομα της Αριστεράς. Θα καταπιαστούμε με ένα πολύ συγκεκριμένο ζήτημα, το οποίο αποδεικνύει και από μόνο του, αυτή τη χρεοκοπία και προδοσία της «αριστεράς»: ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ!

Η «αριστερά» πάνω σε αυτό του τεράστιο ζήτημα αποκαλύπτει το σημερινό, νεοταξικό της ρόλο και το πόσο μακριά βρίσκεται από την Αριστερά.
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας, το εργατικό κίνημα διεκδικούσε πάντα το μοίρασμα της δουλειάς σε όλους, χωρίς μείωση μισθών, ώστε να μην υπάρχει ούτε ένας άνεργος. «Λιγότερη δουλειά - δουλειά για όλους»: Αυτό ήταν το επαναστατικό αίτημα-σύνθημα της Αριστεράς. Ένα αίτημα-σύνθημα ενότητας, συσπείρωσης και οργάνωσης των αγώνων και ταυτόχρονα «μεταβατική γέφυρα» που οδηγούσε διαλεκτικά στη συνειδητοποίηση της ανατροπής του καπιταλισμού.
Αυτό το ιστορικά επαναστατικό αίτημα, το κλασσικό αριστερό σύνθημα, έχει πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων, μαζί με άλλες κατακτήσεις του επαναστατικού κινήματος: Θεωρητικές, πολιτικές και οργανωτικές.
Και καλά οι «αριστερές» αιχμές της Νέας Τάξης και η κυβερνώσα «αριστερά»: ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά και το ίδιο το ΚΚΕ το έχει εγκαταλείψει και αναλώνεται σε διαπιστώσεις για την ανεργία, σε «ταξική», ηθική καταγγελία του καπιταλισμού και σε γενικά, ουτοπικά «αιτήματα», για τη μείωση της ανεργίας.
ΚΑΜΙΑ ζύμωση, συσπείρωση και πρακτική κινητοποίησης για: «Λιγότερη δουλειά - δουλειά για όλους».
Αυτό δεν είναι τυχαίο, όπως θα δείξουμε παρακάτω.
Εδώ, απλώς να επισημάνουμε, ότι οι πλέον θλιβεροί είναι οι «αριστεριστές». Αυτοί «διεκδικούν» την εξάλειψη της ανεργίας όταν θα κατακτηθεί η εξουσία!!!
Η πρότασή τους για την ανεργία συμπυκνώνεται στα παρακάτω:
«Eνάντια στο κλείσιμο των εργοστασίων και την ανεργία προτείνουμε: Έλεγχο στα βιβλία των επιχειρήσεων που επικαλούμενες την κρίση κάνουν μαζικές απολύσεις, κλείνουν ή μεταφέρουν τις παραγωγικές τους δραστηριότητες σε άλλες χώρες. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και λειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο. Κατάσχεση των προσωπικών περιουσιακών στοιχείων των καπιταλιστών που ενώ παίρνουν τα γνωστά θαλασσοδάνεια χρεοκοπούν και κλείνουν τις επιχειρήσεις.»
Τί λένε οι φωστήρες στους ανέργους; «Πρέπει να κάνουμε πρώτα επανάσταση και να καταλάβουμε την εξουσία για να βρούμε μεροκάματο»!
Γιατί, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι μόνο μετά από μια νικηφόρα επανάσταση είναι δυνατό να έχουμε αυτά που λένε: «Εθνικοποίηση (των επιχειρήσεων) χωρίς αποζημίωση και λειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο. Κατάσχεση των προσωπικών περιουσιακών στοιχείων των καπιταλιστών...»!!!
Όλες αυτές οι θλιβερές «αριστερές» δυνάμεις, σε όλες τις παραλλαγές τους (εντός και εκτός κοινοβουλίου) τοποθετούν το άλογο πίσω από το κάρο. Σκόπιμα αγνοούν το αλφάβητο: Δεν πάμε από την ανατροπή του συστήματος στις καθημερινές διεκδικήσεις αλλά διεκδικούμε λύσεις εδώ και τώρα και εφόσον δεν δίδονται, προχωράμε τον αγώνα για τις καθημερινές διεκδικήσεις μέχρι την τελική του συνέπεια, μέχρι την ανατροπή του συστήματος.
Όπως είπαμε αυτή η αγωνιστική εγκατάλειψη του «αυτονόητου», δηλαδή του κλασσικού αριστερού αιτήματος, «Λιγότερη δουλειά - δουλειά για όλους», δεν είναι τυχαία. Αποτελεί τη συνέπεια της αποδοχής των «ανοικτών συνόρων». Δεν μπορεί να θέτεις το αριστερό, επαναστατικό αίτημα και ταυτόχρονα να αποδέχεσαι την εισβολή των αλλοδαπών: Το νεοταξικό αυτό σχέδιο.
Όλες αυτές οι «αριστερές» δυνάμεις δεν θέλουν ούτε καν να αγγίξουν το πρόβλημα του αλλοδαπού εφιάλτη. Και με αυτούς τους όρους του εφιάλτη καμιά μείωση των ωρών εργασίας δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε και είναι αρκετή για να έχουν δουλειά όλοι αυτοί που συρρέουν ασταμάτητα στην Ελλάδα.
Με την λαθρομετανάστευση θα είμαστε πάντα άνεργοι ανεξάρτητα απ’ το αν οι επιχειρήσεις παραμένουν ιδιωτικές ή είναι εθνικοποιημένες.
Πρώτος όρος για να έχουμε δουλειά είναι να πάψει η Ελλάδα να είναι ξέφραγο αμπέλι, να επανα-προωθηθούν οι λαθρομετανάστες στις χώρες τους και να απαγορευτεί (αντί να πριμοδοτείται) η μετανάστευση κεφαλαίων στο εξωτερικό, εκεί που υπάρχει φτηνό μεροκάματο. Όταν, λοιπόν, η «αριστερά» δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με συγκεκριμένες κινηματικές προτάσεις το πρόβλημα της ανεργίας (το Νο 1 πρόβλημα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης) τότε είναι εντελώς άχρηστη. Είναι πρακτικά με μέρος του καθεστώτος και υπηρέτης του υπερεθνικού κεφαλαίου. Τα λόγια της κούφιας «ταξικής ρητορείας» δεν καλύπτουν αυτή την προδοσία…