Παγκόσμια ημέρα τηλεόρασης...

Από το Our Greek TV “Η τηλεόραση έχει αποδείξει ότι οι άνθρωποι κοιτούν οπουδήποτε εκτός από τους άλλους" ~Ann Landers Η 21η Νοεμβρίου...

Από το Our Greek TV

“Η τηλεόραση έχει αποδείξει ότι οι άνθρωποι κοιτούν οπουδήποτε εκτός από τους άλλους"
~Ann Landers

Η 21η Νοεμβρίου έχει οριστεί η παγκόσμια ημέρα τηλεόρασης. Γιορτάζει σήμερα το αγαπημένο μας κουτί.
Όχι, δε θα γιορτάσουμε με χαρές και πανηγύρια, ούτε θα σας θυμίσουμε αξέχαστες τηλεοπτικές στιγμές.
Σήμερα για αλλαγή θα το ψάξουμε λίγο περισσότερο το θέμα.
Ψάχνοντας για μια ωραία φωτογραφία πρόσεξα ότι...

υπάρχουν πάρα πολλές εικόνες με οικογένειες που παρακολουθούν (προσηλωμένες) τηλεόραση.
Τι μου κάνει εντύπωση θα μου πείτε;
Είναι γνωστό πως η τηλεόραση έχει γίνει πλέον ο συνδετικός κρίκος της οικογένειας.
Το σημείο αναφοράς.
Η αφορμή να βρεθούν στο ίδιο δωμάτιο μερικές φορές.
(Άλλες πάλι και το αντίθετο)
Κάποτε ήταν το τραπέζι ο χώρος συγκέντρωσης της οικογένειας.
Πλέον το τραπέζι έχει αντικαταστήσει ο καναπές.
Γιατί το βράδυ να φας στην κουζίνα, όταν μπορείς να πάρεις το πιάτο και να χαζεύεις ταυτόχρονα στην τηλεόραση;
Εξάλλου είναι γνωστό ότι το σαλόνι πάντα διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε όλα τα έπιπλα να είναι στραμμένα προς την τηλεόραση.
Έστω και ασυνείδητα, αλλά γίνεται.
(Μου θύμισε την ατάκα του Joey από τα Φιλαράκια όταν του είπε μια κοπέλα ότι δεν έχει τηλεόραση: "Δεν έχεις; Και πού κοιτάνε όλα τα έπιπλα του σπιτιού σου;;")
Τι ρόλο παίζει λοιπόν η τηλεόραση στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις;
Η τηλεόραση για πολλούς είναι απαραίτητη καθημερινή ανάγκη.
Δεν γίνεται να μη δεις την αγαπημένη σου εκπομπή, έτσι για να αρχίσει (ή να τελειώσει) καλά η μέρα.
(Κι εγώ σ’ αυτούς είμαι άλλωστε)
Για άλλους είναι παράθυρο στον κόσμο.
Θέλεις να ενημερωθείς για μακρινά πράγματα που δε θα δεις ποτέ από κοντά, να δεις νέες εικόνες.
(Ακόμα και πιο κοντινά πράγματα, τα οποία γίνονται μακρινά λόγω των οικονομικών προβλημάτων)
Για πολλούς πάλι είναι μια συντροφιά.
Μεγάλο ποσοστό της τρίτης ηλικίας βλέπει την τηλεόραση ως τη μοναδική της παρέα, τον τρόπο να περάσει ευχάριστα η ώρα, να ακούνε φωνές για να καταπολεμήσουν τη μοναξιά.
Βέβαια εδώ ταιριάζει αυτό που είχε πει κάποτε ο David Frost: «Η τηλεόραση είναι ένας τρόπος διασκέδασης με άτομα που δεν θα έβαζες ποτέ στο σπίτι σου».
Και ταιριάζει από την άποψη ότι όντως δεν καταφεύγουν και στα καλύτερα προγράμματα πάντα, επιζητώντας απλά «κάτι να παίζει».
Όταν όμως δεν έχεις τι άλλο να κάνεις και έχεις μείνει μόνος στη ζωή δεν μπορείς παρά να δεις την τηλεόραση ως κάτι σημαντικό, ένα μέρος της ζωής σου, και αυτό δεν είμαι σε θέση να το κατακρίνω.
Το πρόβλημα είναι στις οικογένειες με παιδιά, που δεν θα ήταν εξωπραγματικό αν ερχόταν μια μέρα και μιλούσαν μόνο για το τι είδαν στην τηλεόραση.
Δυστυχώς η τηλεόραση έχει διαστρεβλώσει την έννοια της οικογένειας, συγκεντρώνοντας γύρω της πολλά άτομα, τα οποία δεν μιλάνε ο ένας στον άλλο και απλά…χαζεύουν.
Έτσι δυστυχώς χάνεται ο ποιοτικός χρόνος που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί με σαφώς καλύτερες ιδέες.
Γιατί βαριόμαστε να κάνουμε κάτι άλλο;
Γιατί δεν κλείνουμε λίγο το χαζοκούτι για να περάσουμε οικογενειακές στιγμές;
Γιατί ακόμα κι αν κάνουμε κάτι άλλο θέλουμε ανοιχτή την τηλεόραση;
Γιατί όταν βαριόμαστε κάνουμε ατέλειωτο ζάπινγκ;
Γιατί δεχόμαστε ό,τι μας πλασάρουν, μόνο και μόνο γιατί το ακούσαμε στην τηλεόραση;
Και τι είναι πια αυτή η τηλεόραση που μας κυριεύει;
Ποιος θα πάρει επιτέλους την ευθύνη να πατήσει το ωραίο κόκκινο κουμπάκι στο τηλε-κοντρόλ;