"Εγώ ψηφίζω Μπράιαν!..."

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Την Κυριακή εγώ θα ψηφίσω αξιοπρέπεια , σοβαρότητα και πατριωτισμό που δεν έχει να κάνει ούτε με εθνικισμούς, ο...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Την Κυριακή εγώ θα ψηφίσω αξιοπρέπεια, σοβαρότητα και πατριωτισμό που δεν έχει να κάνει ούτε με εθνικισμούς, ούτε όμως, με τέταρτους δρόμους και άλλες σημαίες ευκαιρίας για να διασκεδαστούν πραγματικές, νεοφιλελεύθερες πολιτικές ταυτότητες. Θα ψηφίσω τον υπουργό Οικονομικών της Ιρλανδίας, Μπράιαν Λένιχαν, διότι αυτός και η σχετικά αδύναμη κυβέρνηση της χώρας του, αντιστέκονται στην πίεση των χρηματοπιστωτικών αγορών, σεβόμενοι την λαϊκή κυριαρχία και κυρίως τον εαυτό τους. Αντί να παίζουν με πιστολάκια, να απειλούν την κοινωνία ότι θα πεινάσει και τους δικαιούχους των ταμείων ότι «δεν υπάρχει σάλιο». Αντί να μιλούν για ναυάγια και αβύσσους, εξευτελίζοντας την χώρα τους διεθνώς. Και αντί δήθεν να απειλούν τους κατόχους του χρέους τους με τον νέο μηχανισμό «Brussels Dispo» του Ταμείου Σταθερότητας (EFSF) της Ε.Ε, γνωρίζοντας ότι αυτό θα αποτελέσει βούτυρο στο ψωμί των κερδοσκόπων, κάνουν ότι μπορούν για να αποφύγουν την πορεία που επέλεξε ο Γιώργος Παπανδρέου με την ολόθερμη υποστήριξη του κ. Καρατζαφέρη και της Ντόρας.

«Η χώρα έχει εξασφαλίσει τις δανειακές της ανάγκες μέχρι τον Ιούνιο του επόμενου έτους, διαθέτουμε σημαντικά αποθέματα, οπότε αυτή η χώρα δεν είναι σε κατάσταση ή θέση όπου απαιτείται κατά οποιονδήποτε τρόπο να προσφύγει στον μηχανισμό», δήλωσε ο Λένιχαν. Αυτό θα μπορούσε να είχε πει και ο κ. Παπανδρέου, αφού προηγουμένως το φρόντιζε και αφού πριν από αυτό είχε διαπραγματευτεί με την Μέρκελ και τον Σαρκοζί την στήριξη των ελληνικών ομολόγων, αντί να...
 κλείνει ραντεβού με τον Ομπάμα και να τον «παρακαλούν» οι δύο πρώτοι να τους συναντήσει καθ΄ οδόν προς την Ουάσιγκτον.
Όπως και να το δει κανείς, θλίβεται για την κατάντια της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, η οποία είχε πολύ μεγαλύτερα περιθώρια διαπραγμάτευσης και ελιγμών απ’ ότι οι Ιρλανδοί σήμερα, πριν να παραδώσει την κυριαρχία της χώρας στην τρόικα. Τελικώς ο κ. Παπανδρέου και το καθεστώς που τον στηρίζει, στους μόνους που γνωρίζουν να θέτουν διλήμματα και να απειλούν είναι οι Έλληνες. Μάλιστα τα δημοσιογραφικά όργανα του καθεστώτος για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις του μνημονίου και όσων αυτό συνεπάγεται για την ταυτότητα, τα συμφέροντα και την λειτουργία της χώρας, έφτασαν στην γελοιότητα να επιχαίρουν για την ιρλανδική περιπέτεια, την στιγμή που ήταν οι ίδιοι που πριν την κρίση εξυμνούσαν αυτή την μικρή χώρα, θεωρώντας την παράδειγμα προς μίμηση. Μικροί άνθρωποι, που εδώ και καιρό προσπαθούν να εμφανίσουν στο ελληνικό κοινό και άλλες χώρες της ευρωζώνης να ακολουθούν την πορεία ταπείνωσης και εξευτελισμού, που τα «αφεντικά» τους επέλεξαν για να σωθούν τα ίδια. Μου θυμίζουν την ΕΡΤ, που όταν βρέξει δυο ώρες στην Αθήνα και πλημμυρίσουν οι δρόμοι εξ αιτίας των ασυντήρητων φρεατίων, αμέσως μετά τις εικόνες από την ελληνική πρωτεύουσα βάζουν «καπάκι» εικόνες πλημμυρών από το Μπαγκλαντές, όπου καλύβες ολόκληρες μετακινούνται στους χείμαρρους. Υπάρχουν και χειρότερα! Έτσι για να ικανοποιηθεί και ο ψηφοφόρος του κυβερνώντος κόμματος (του σημερινού ή του χθεσινού) και να έχει να λέει ότι δεν υπάρχει ευθύνη για τα έκτακτα φαινόμενα. Καιρικά ή άλλα. Αλλά και αν υπάρχει, προφανώς φταίνε οι προηγούμενοι και όχι αποκλειστικά ο θεός.
Την στιγμή κατά την οποία ο ελληνικός τύπος σπεκουλάρει ανερυθρίαστα επί της πιθανότητας η Ιρλανδία να αναγκαστεί να υπαχθεί στον νέο μηχανισμό που έχει προβλεφθεί για τις χώρες της ευρωζώνης που πτωχεύουν, ο Μπράιαν Λένιχαν δηλώνει: «Γιατί να προσφύγουμε υπό αυτές τις συνθήκες; Δεν μου φαίνεται να έχει κανένα νόημα. Θα έστελνε μήνυμα στις αγορές ότι δεν είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε τα θέματά μας μόνοι μας». Λογικός άνθρωπος, που λέει αυτά τα οποία λέγαμε κι εμείς, αρκετό διάστημα πριν ο κ. Παπανδρέου εμφανίσει έναν ασφαλώς πιο επώδυνο μηχανισμό, που ενεργοποιήθηκε αποκλειστικά για την Ελλάδα, ως αναγκαίο κακό. Ένα «κακό» που πολύ σύντομα έπαψε να έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς η κυβέρνηση δήλωνε σε όλους τους τόνους ότι τα μέτρα που προνοεί το μνημόνιο θα τα ελάμβανε ούτως ή άλλως. Αυτά ακολούθησαν των κυβερνητικών δηλώσεων ότι «δεν διαπραγματεύεται κανείς με τους δανειστές του», ενώ σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι αφήνουν να εννοηθεί ότι θα διαπραγματευτούν σκληρά τα επόμενα μνημόνια!
Ας διαβάσουν, λοιπόν, σήμερα τις δηλώσεις των Ιρλανδών κυβερνητικών αξιωματούχων κι ας ντραπούν, αν έχει μείνει λίγο φιλότιμο στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Το μήνυμα που έστειλε τελικά στις αγορές ο κ. Παπανδρέου και η παρέα του είναι ότι δεν είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε τα θέματά μας μόνοι μας κι αυτό τούτη την φορά δεν το λέω εγώ, αλλά ο άνθρωπος που κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα, ο Μπάιαν Λένιχαν.
Ποτέ δεν θεώρησα ότι το ιρλανδικό μοντέλο θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα ευημερίας για τον κόσμο. Ήταν εμφανές εδώ και αρκετά χρόνια, την εποχή της μεγάλης ανάπτυξης στο νησί, ότι κατασκευαζόταν μια μεγάλη φούσκα. Και όπως όλες οι φούσκες, κάποια στιγμή θα έσκαγε, την στιγμή κατά την οποία στην Ελλάδα θα έσκαγε μια άλλου είδους φούσκα την οποία κατασκεύασαν αυτοί που δίχως θεσμική προετοιμασία, ενέταξαν την Ελλάδα στην ευρωζώνη και αμέσως μετά το γιόρτασαν δεόντως με την απίθανη σπατάλη της Ολυμπιάδας. Τότε ήταν που οι Έλληνες φτώχυναν αλλά δεν το κατάλαβαν διότι άνοιξαν οι κρουνοί των τραπεζών φορτώνοντάς τους με δάνεια. Ήταν η απόλυτη απάτη προς την κοινωνία. Είδατε ότι δεν κράτησε πολλά χρόνια και σήμερα η χώρα ακολουθεί μία επώδυνη διαδικασία πτώχευσης, που κανείς δεν γνωρίζει πώς θα καταλήξει και πόσο τελικά θα στοιχίσει με όρους φτώχιας και ανισότητας στην ελληνική κοινωνία. Και άλλοι το επόμενο διάστημα θα ταλαιπωρηθούν και θα φτωχύνουν στην ήπειρό μας, αλλά βρε αδελφέ, όλοι θα το υποστούν με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό ακριβώς η μόνη ψήφος που μπορεί να έχει κάποιο αντίκρισμα σήμερα στην Ελλάδα, είναι αυτή της αξιοπρέπειας.