Πρώτα εκλογές και μετά αναδιάρθρωση, είναι το σχέδιο!...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Μην αμφιβάλετε, πρώτα θα προκηρύξει εκλογές ο Γιώργος Παπανδρέου και μετά θα γίνει η περίφημη αναδιάρθρωσ...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Μην αμφιβάλετε, πρώτα θα προκηρύξει εκλογές ο Γιώργος Παπανδρέου και μετά θα γίνει η περίφημη αναδιάρθρωση του Δημόσιου Χρέους, στην οποία τώρα αναφέρονται ακόμη και αυτοί που μας λοιδορούσαν όταν περιγράφαμε την πραγματικότητα, τις δυνατότητες και τις ουσιαστικές απειλές, αρκετά πριν οδηγηθούμε στον μηχανισμό. Η νέα κυβέρνηση που θα σχηματιστεί μετά από τις εκλογές θα βρεθεί σε (τεχνητό) αδιέξοδο και εάν είναι κυβέρνηση του καθεστώτος (ο περίφημος Μεγάλος Συνασπισμός του δικομματισμού και των παραφυάδων που τον νομιμοποιούν) θα επιχειρήσει άρον-άρον να προβεί σε αναδιάρθρωση του Δημόσιου Χρέους, δίχως ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση, καθώς οι όροι θα είναι προσυμφωνημένοι μεταξύ του χρηματοπιστωτικού κέντρου και της Γερμανίας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ήρθε για να ανοίξει το παιχνίδι όπως επανειλημμένα έχω σημειώσει. Δεν θα το κλείσει αυτός. Ο πρωθυπουργός δεν είναι το θύμα κακών συμβούλων, είναι συνειδητός φορέας των συμφερόντων της ελίτ που επιχειρεί να μανουβράρει την παγκοσμιοποίηση, των τραπεζιτών που...

 είναι ο οικονομικός τους βραχίονας ηγεμονίας, καθώς και του λόμπι που πολιτικά βρίσκεται πίσω από αυτούς και σήμερα εκτός από τα νήματα της ελληνικής οικονομίας, κινεί και αυτά της εξωτερικής μας πολιτικής. Ο κ. Παπανδρέου, αν θέλετε, φιλοδόξησε να γίνει κάτι περισσότερο από φορέας αυτών των δυνάμεων, αυτοαναγορεύτηκε σε πρωταγωνιστή, πράγμα που του αναγνωρίζεται σήμερα από τα κέντρα αυτού του λόμπι.

Ο πρωθυπουργός ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει για να αποφύγει η χώρα την πτώχευση, όπως ήξερε ότι από τη στιγμή που έφερε τα πράγματα στο φάσμα της κρίσης δανεισμού δεν είχε καμία άλλη δυνατότητα παρά να προχωρήσει σε επαναδιαπραγμάτευση του Δημόσιου Χρέους και αναδιοργάνωση του Ιδιωτικού Χρέους της χώρας. Ήξερε ότι και μόνον ο λογιστικός έλεγχος των παλαιών χρεών θα προκαλούσε τριγμούς στο εσωτερικό και το εξωτερικό, καθώς θα αποκάλυπτε τοκογλυφικά παίγνια και εγκληματικές πρωτοβουλίες ή παραλήψεις του ελληνικού δημοσίου και ιδιαίτερα των τελευταίων κυβερνήσεων. Μια σοβαρή και αμερόληπτη λογιστική διερεύνηση του χρέους, θα έδειχνε προς τα πού θα έπρεπε να κινηθεί η οποιαδήποτε αναδιάρθρωση. Όλα τα γνώριζε ο κ. Παπανδρέου, γι’ αυτό δήλωνε στον ιταλικό τύπο:«την αναδιάρθρωση ή την κάνει κανείς στην αρχή ή καθόλου». Το ορθό είναι ότι εάν σε πετάξει έξω η χρηματαγορά, κάθε μέρα που περνάει δίχως επαναδιαπραγμάτευση του χρέους καταλήγει να ζημιώνει το ελληνικό δημόσιο, τον Έλληνα πολίτη. Αν μάλιστα λάβεις υπόψη το μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η κυβέρνηση με την τρόικα, για να αντλήσει το δάνειο που εξασφάλισε ο προσωρινός μηχανισμός, τότε η εικόνα ολοκληρώνεται με πολύ άσχημες εντυπώσεις για το καθεστώς και την κυβέρνηση που το εκπροσωπεί.

Ακόμη και οι Ρώσοι είχαν υποδείξει δημοσίως στον κ. Παπανδρέου τι έπρεπε να κάνει, για να σώσει το Ευρώ και την χώρα. Δεν ήθελε να σώσει το Ευρώ, να το υπονομεύσει επεδίωξε και τα κατάφερε, ζημιώνοντας όμως παράλληλα και πολύπλευρα τα ελληνικά συμφέροντα, με την κοινωνική έννοια ασφαλώς. Προφανώς δεν ζημιώθηκαν μεγαλομέτοχοι τραπεζών, παραοικονομούντες και όσοι κερδοσκοπούν με τις ασφάλειες του ελληνικού εξωτερικού χρέους. Αυτή η πολιτική συνδυάζεται με εκείνη που επέτρεψε την τεράστια και κρισιμότατη σε αυτή τη χρονική στιγμή εξαγωγή «ρευστού» από την χώρα. Γονάτισε για πολλά χρόνια την ανάπτυξη η κυβέρνηση με την συνδρομή της παρασιτικής, μεταπρατικής επιχειρηματικής τάξης. Και αυτό έγινε ελαφρά τή καρδία! Ομολογώ δυσκολεύομαι να το χωνέψω, ακόμη και εγώ που από την αρχή προσπαθούσα να δείξω πού το πάνε!

Δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους πολιτική ηθική ή απλώς ηθική επέτρεψε αυτή την πολιτική διολίσθηση πολύ κάτω από το γνωστό και ελεεινό πλαίσιο της πακτωμένης διαπλοκής των τελευταίων δεκαετιών στον τόπο μας. Το πρώτο επίσημο haircut ελληνικών ομολόγων που ανακοίνωσε σήμερα ο αυστριακός ασφαλιστικός όμιλος Vienna Insurance Group (VIG), δείχνει που πάει η υπόθεση. Μόνο που αυτό το κούρεμα δεν θα ήταν αρκετό ούτε πριν από οκτώ-εννιά μήνες, πριν δηλαδή ενταχθούμε στον μηχανισμό. Ένα haircut 30% θα έπρεπε να ήταν η βασική προϋπόθεση ένταξης σε οποιονδήποτε μηχανισμό τότε, με παράλληλη έκδοση νέων επιμηκυμένων ομολόγων με μη-κερδοσκοπικό επιτόκιο και υπογραφή μιας εντελώς διαφορετικής δανειακής σύμβασης και ενός άλλου μνημονίου με την τρόικα. Αυτό θα ήταν μια συντηρητική μάλιστα επιλογή. Πολύ συντηρητική, αλλά όχι αυτοκτονική και εξευτελιστική! Δεν τα λέγαμε εγκαίρως; Σήμερα η αντίστοιχη προϋπόθεση απομείωσης του Δημόσιου Χρέους είναι γύρω στο 50% και αν θέλουμε να μιλούμε στα σοβαρά με όρους ανάπτυξης θα πρέπει να λογαριάζουμε με μείωση της τάξης του 70%. Αλλιώς η παραμονή μας στην ευρωζώνη, που ούτως ή άλλως είναι άκρως προβληματική με όρους ανάπτυξης, παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, γίνεται απαγορευτική.

Εδώ που έφτασε η συμπίεση της Ελλάδας μεταξύ χρηματοπιστωτικής ελίτ και κεντροευρωπαικής βιομηχανικής τάξης, δεν υπάρχει χώρος για ημίμετρα. Ήρθε η στιγμή να υπάρξει μια κυβέρνηση που θα αναπτύξει το ελληνικό συμφέρον έξω από το έδαφος της σύγκρουσης των μεγάλων συμφερόντων. Και να είστε βέβαιοι ότι υπάρχει η δυνατότητα. Μια κυβέρνηση που δεν θα στηρίζεται στο καθεστώς θα μπορούσε να ταράξει τα νερά και να κάνει τους διεθνείς παράγοντες να αντιληφθούν ότι η χώρα είναι ικανή να χαλάσει στημένα παιχνίδια. Μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει πραγματική επαναδιαπραγμάτευση του Δημόσιου Χρέους. Αν φοβάστε ότι θα μπορούσε να σας γυρίσει στη δραχμή, μάλλον είστε θύματα της προπαγάνδας. Την Ελλάδα δύσκολα θα την άφηναν να επιστρέψει στη δραχμή, οι ξένοι παράγοντες που εμπλέκονται στην κρίση. Αν βγούμε από την ευρωζώνη (εννοώ οριστικά και όχι προσωρινά), τότε το παιχνίδι τους χαλάει και η Ελλάδα θα πάψει να αποτελεί έδαφος «εχθροπραξιών». Αυτό για πολλούς λόγους δεν συμφέρει σήμερα κανέναν απ’ αυτούς. Παρόλα αυτά, και έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, καθόλου δεν θα έβλαπτε τα δύο-τρίτα της ελληνικής κοινωνίας η εγκατάλειψη του ευρώ, μακροπρόθεσμα. Μόνο που αυτό θα απαιτούσε σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και δεν γνωρίζω σε ποιο βαθμό είναι ώριμη η ελληνική κοινωνία να τον επιδιώξει.

Άρα, και σε κάθε περίπτωση, αν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση αντικαθεστωτικών, θα έχουμε αναδιάρθρωση, δίχως ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση του Δημόσιου Χρέους. Θα καθορίσουν άλλοι το μέλλον μας και μάλιστα 100%. Θυμάστε τι είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης; Όποιος ζητάει δάνειο δεν διαπραγματεύεται!! Ας το λάβουν υπόψη τους όσες δυνάμεις από την κοινωνία των πολιτών (ασχέτως αν πρόκειται για κεντρώους, δεξιούς ή αριστερούς) και τα αριστερά κόμματα νοιώθουν την ανάγκη αυτοδιακυβέρνησης και ας αναλογιστούν τι πρέπει να πράξουν δίχως καπελώματα, αλλά αποκλειστικά με εθνική και κοινωνική συνείδηση. Στην παρότρυνση αυτή δεν υπάρχει η έννοια του αποκλεισμού. Ακόμη και ο Αντώνης Σαμαράς θα μπορούσε να συστρατευτεί μετεκλογικά αν η πατριωτική του συνείδηση το επέβαλε. Και μαζί με αυτόν όσες δυνάμεις απεγκλωβίζονται από το διαπλεκόμενο, πελατειακό ΠΑΣΟΚ. Τον κ. Παπανδρέου, απλώς μην τον υπολογίζετε. Την εποχή που θα μπορούσε να αναπτύξει την discourse των ευρωομολόγων, συζητούσε με το ΔΝΤ και απαιτούσε από την ΕΕ μηχανισμό. Τον μηχανισμό που τελικά «εισέπραξε» και θριαμβολόγησε και από πάνω. Τώρα που θα έπρεπε να διαπραγματεύεται σκληρά για τους όρους αναδιάρθρωσης του χρέους έχει πετάξει το μπαλάκι στην εξέδρα και κάνει δήθεν καμπάνια για τα ευρωομόλογα. Πρόκειται για ένα παιχνίδι διαρκούς παραπλάνησης του ελληνικού λαού.

Μήπως η χθεσινή «ουτοπία» του συντάκτη αυτών των γραμμών, φαντάζει λιγότερο ουτοπική σήμερα; Τι λέτε; Μήπως ήρθε η ώρα για την δημιουργία ενός διευρυμένου αντικαθεστωτικού κινήματος ασχέτως στενής κομματικής ταυτότητας, που θα διεκδικήσει την εξουσία; Μήπως έφτασε η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι δεν γίνεται αλλιώς; Μήπως θα πρέπει να σταματήσετε να «εκλιπαρείτε» δήθεν τον κ. Παπανδρέου να αλλάξει πολιτική; Άραγε γιατί να αλλάξει, αυτή δεν ταιριάζει στην στρατηγική του ΔΝΤ και των τραπεζιτών; Λόγια μπορεί να αλλάξει, κοστούμια επίσης, πολιτική γιατί; Ή μήπως θα μπορούσε να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος ο άλλος πόλος του δικομματισμού, που ακόμα και σήμερα με μια νέα ηγεσία αγωνίζεται να διασκεδάσει την πολιτεία της ΝΔ, και το πραγματικό διακύβευμα του χρέους ως λαϊκού πλούτου;

Δεν έχει μούτρα το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ για να διεκδικούν την ψήφο και μάλιστα για να κάνουν τέτοιου είδους διαπραγμάτευση. Δεν θα έπρεπε να έχουν αν ζούσαμε σε άλλη δυτική χώρα και όχι στον «οίκο» που δημιούργησαν. Την ψήφο την χρησιμοποίησαν τόσο χρόνια για να καταλήξουμε εδώ που φτάσαμε, με 30-45 δις να κάνουν μάλιστα προκλητικά φτερά μέσα σε λίγες μέρες, ενώ οι τράπεζες ενισχύονται με νέο λαϊκό πλούτο. Σήμερα απαιτείται όχι απλώς μια διαφορετική ψήφος, αλλά μια ψήφος με άλλα ποιοτικά κριτήρια και διαφορετικά κίνητρα.. Μια ψήφος ανεξάρτητη και ακηδεμόνευτη. Μόνον που μια τέτοια ψήφος κτίζεται πολιτικά, δεν διεκδικείται ως αντίδραση και μόνον στον εξευτελισμένο διεθνώς ελληνικό δικομματισμό. Εργολάβους για το κτίσιμο αυτής της ψήφου βλέπω μερικούς, κτίστες δυστυχώς ελάχιστους και πολιτική υπευθυνότητα σε ανεπάρκεια. Έχει άδικο λοιπόν ο κ. Παπανδρέου να εμφανίζεται άλλοτε ως υπνωτισμένος και άλλοτε ως υπνωτιστής και να προκαλεί διαρκώς την νοημοσύνη μας; Προφανώς έχει πειστεί ότι είμαστε εκτός από διεφθαρμένοι και ανίκανοι να προκαλέσουμε πολιτικό αποτέλεσμα (κυβέρνηση), καθώς λύσεις διαθέτει αποκλειστικά το εβραϊκό λόμπι και οι δορυφορικές λέσχες και στοές του στον κόσμο αυτόν. Οι υπόλοιποι εμφανιζόμαστε από τους ίδιους να παλεύουμε ακόμη με το πρόβλημα που προκαλούν οι λύσεις τους, παράγοντας πολιτική, αλλά όχι κυβέρνηση! Οι άνθρωποι του δικομματισμού δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την πολιτική, την εξουσία επεδίωξαν και επιδιώκουν για τους εαυτούς τους, τους νταβάδες τους και τους φίλους τους. Είναι κόμματα «αρχών» βλέπετε!