Με τον Ρασούλη έφυγε ένα κομμάτι της νιότης μου...

Toυ Χρήστου Παναγιωτόπουλου http://www.aixmi.gr/ Από τον καιρό που η αυθάδεια της νιότης έβρισκε το κουράγιο να προσκυνήσει την «Εκδί...

Toυ Χρήστου Παναγιωτόπουλου
http://www.aixmi.gr/

Από τον καιρό που η αυθάδεια της νιότης έβρισκε το κουράγιο να προσκυνήσει την «Εκδίκηση της Γυφτιάς» και «Τα Δήθεν», από τα 20 χρόνια μου δηλαδή, αγαπώ τον Μανόλη Ρασούλη. Ούτε θυμάμαι πόσες νύχτες γίναμε κομμάτια με τον Νίκο, την Αλεξάνδρα, το Θανάση, το Γιώργο, τη Βίλυ, ψάχνοντας στη «Ρωγμή του χρόνου» απαντήσεις σε συζητήσεις που δεν τέλειωναν ποτέ. Ούτε και έχει σημασία να βρω κάθε πότε έφτανε στην Αθήνα η «Ταχεία Θεσσαλονίκης» του Νίκου Παπάζογλου» για να βάλει φωτιά στα μετεφηβικά όνειρά μας. Εκείνος ο κόμπος στο λαιμό ήταν που τα καθόριζε όλα -έτσι κι αλλιώς.

Πέρασαν αισίως 30 χρόνια από τότε. Τα ακούσματα πολλαπλασιάστηκαν, πολλές παρέες άλλαξαν, φίλοι χάθηκαν -η Αλεξάνδρα για πάντα- με άλλους ξανασμίξαμε. Μόνο...
 οι μουσικοί ήρωες παρέμειναν για πάντα εκεί. Απρόσβλητοι και αμόλυντοι απ’ το χρόνο. Ο Καζαντζίδης με τον Λευτέρη, τον Σαββόπουλο, τον Μούτση και τον Ρασούλη αντάμα με τον Σινάτρα, το Νόπφλερ, το Φρέντυ Μέρκιουρι, τον Πουτσίνι, τον Ραχμάνινωφ, τον Μάλερ. Ξεσηκωτικό βοριαδάκι στις χαρές, προστατευτικό καταφύγιο στα ζόρια. Και τα δεύτερα ήταν πολύ περισσότερα πανάθεμά τα.
Όταν αποφάσισα να «χτίσω» το aixmi.gr -λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 2010 – ο Ρασούλης ήταν από τους πρώτους που σκέφτηκα. Ήθελα πολύ να υπάρχει σ’ αυτή την ιστοσελίδα η αντισυμβατική του ματιά, η ανατρεπτικότητα, η εκρηκτικότητα, η φευγάτη αλλά τόσο τρυφερή κουβέντα του. Του τηλεφώνησα αρκετές φορές, αλλά δεν τον βρήκα. Πάντα ήλπιζα, όμως, ότι θα τον εντοπίσω. Μέχρι προχθές, που άκουσα ότι η ψυχή του έκανε πανιά. Μου κόπηκε η μιλιά. Σαν να πέθανε μαζί του ένα κομμάτι της νιότης μου. Έβαλα Παπάζογλου και άκουσα «είσαι στο στενό απ’ ώρα με τη φούστα τη στενή, και του έρωτά σου η φόρα πόρτα ψάχνει για να βγει«. Θυμήθηκα τι έλεγε ο Μανόλης: Όπου υπάρχει έρωτας δεν υπάρχει θάνατος. Και χαμογέλασα.
Έτσι, αποφάσισα να γράψω αυτές τις λίγες αράδες για την αιώνια μουσική και τους πρωθιερείς της και και ν’ αφήσω στις «εθνικές μοιρολογίστρες» όλο το χώρο να εκφράσουν την υποκριτική θλίψη τους για τον «αδόκητο» χαμό του Ρασούλη…