ΓΥΝΑΙΚΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΚΑΡΙΕΡΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ...

Της Μαίρης Καμηλαράκη – Σαμαρά Πολιτικού Μηχανικού Ε.Μ.Π., MSc,  τ. Εκπαιδευτικού Α΄ επιλαχούσας βουλευτή ν. Λάρισας, Μέλους Πολιτικ...

Της Μαίρης Καμηλαράκη – Σαμαρά
Πολιτικού Μηχανικού Ε.Μ.Π., MSc,
 τ. Εκπαιδευτικού
Α΄ επιλαχούσας βουλευτή ν. Λάρισας,
Μέλους Πολιτικής Επιτροπής Ν.Δ.

Η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε, ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη, από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών το 1977. Η ημέρα αυτή, δεν είναι ημέρα γιορτής, αλλά ημέρα μνήμης, ευαισθητοποίησης, αποτίμησης και τιμής για τα θύματα του 1857. Όπως γνωρίζουμε, οι γυναίκες που εργάζονταν σ’ ένα εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης ξεσηκώθηκαν σε διαμαρτυρία. Πλημμύρισαν τους δρόμους της Νέας Υόρκης έχοντας ως αίτημα «ανθρωπινότερο ωράριο εργασίας» αφού το μέτρο «άνθρωπος», που ήταν ο άνδρας εργαζόμενος στις ίδιες δουλειές, δούλευε λιγότερες ώρες εργασίας και αμειβόταν καλύτερα. Διεκδίκησαν καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερες συνθήκες ζωής γι΄ αυτές, για τα παιδιά τους, για τις οικογένειές τους.
Από τότε έγιναν πολλά βήματα, που οδήγησαν στην ισότητα των δύο φύλων. Στην Ελλάδα μόλις...
 το 1952 δόθηκε το δικαίωμα ψήφου με το νόμο 2159/1952 στις ελληνίδες. Η γυναίκα βγήκε από το σπίτι, απέκτησε ισοτιμία στην εκπαίδευση, στην εργασία, δραστηριοποιήθηκε κοινωνικά και πολιτικά, διεκδίκησε, κατέκτησε, πέτυχε.
Οι γυναίκες αποκτούν σταδιακά μια νομοθετικά κατοχυρωμένη κοινωνική θέση ισότιμη με αυτή των ανδρών. Έχουν το ίδιο δικαίωμα να εργάζονται, όπως οι άνδρες, ίση αμοιβή για ίση εργασία, τουλάχιστον στο δημόσιο τομέα, κοινωνική ασφάλιση, ευκαιρίες για μόρφωση, για συμμετοχή σε κοινωνικές και πολιτικές δραστηριότητες.
Η Ελλάδα είναι μια σύγχρονη δημοκρατική χώρα, που ανήκει στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ως εκ τούτου έχουμε κάνει όλοι μας πολλά βήματα στα θέματα ισότητας, απομένουν όμως να γίνουν πολλά ακόμη. Κι αυτό γιατί όσο και αν η ισότητα στις Βασικές της Αρχές είναι ήδη ένα «κεκτημένο», αποτελεί ταυτόχρονα και μια κατάσταση, που βρίσκεται σε διαρκή επανέλεγχο και διαρκή προσπάθεια εμβάθυνσης.
Η γυναίκα είναι το κεντρικό πρόσωπο, το θεμέλιο και η ψυχή της οικογένειας. H οικογένεια είναι το κύτταρο της κοινωνίας. Άρα η γυναίκα είναι ο κινητήριος μοχλός αυτής καθαυτής της κοινωνίας.
Προσπαθώντας να βρω μια λέξη, που να χαρακτηρίζει καλύτερα την Ελληνίδα – κυρίως – σήμερα, πιστεύω ότι η πλέον κατάλληλη είναι η λέξη «κατακερματισμένη». Και είμαστε στ’ αλήθεια κατακερματισμένες ανάμεσα σε διαφορετικές υποχρεώσεις, φροντίδες και κυρίως ρόλους.
Η Γυναίκα της σύγχρονης εποχής κινείται ταυτόχρονα και παράλληλα σε πολλούς και εξίσου απαιτητικούς ρόλους όπως: μητέρα, εργαζόμενη με καριέρα πολλές φορές, σύζυγος, νοικοκυρά, άνθρωπος με κοινωνικό κύκλο, υποχρεώσεις και ενδιαφέροντα. Σε όλα αυτά θεωρητικά θα πρέπει να είναι «άριστη», δεν της αναγνωρίζεται το δικαίωμα της «αποτυχίας» και επιπλέον θα επικριθεί δίκαια ή άδικα, αν αποφασίσει να παραμελήσει τον ένα ρόλο έναντι του άλλου.
Η σημερινή γυναίκα πραγματικά θυμίζει έναν καλά εκπαιδευμένο ακροβάτη, που προσπαθεί να τηρεί τις ισορροπίες ταυτόχρονα σε πολλά «σχοινιά».
Αυτό όμως δεν ισχύει για τους άνδρες. Το γνωρίζουμε καλά όλοι μας. Ο άνδρας έχει την «πολυτέλεια» να μπορεί να επικεντρωθεί μόνο σε κάποιους συγκεκριμένους ρόλους, που παραδοσιακά του «ανήκουν», όπως για παράδειγμα του «εργαζόμενου».
Ζούμε σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, που δε χαρίζει ούτε μια σπιθαμή εδάφους στο άλλο φύλο. Κάθε γυναικεία κατάκτηση επιτυγχάνεται με κόπο και αγώνα. Οι γυναίκες στην πατρίδα μας δεν είμαστε πρωταγωνίστριες, παίζουμε δεύτερους ρόλους τόσο στην οικονομική ζωή του τόπου, όσο ιδιαίτερα και στην πολιτική.
Δυστυχώς για τη χώρα μας, η παρουσία γυναικών στην πολιτική είναι πολύ μικρή. Τα κόμματα ισχυρίζονται πως επιδιώκουν τη μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών, χρησιμοποιούν τώρα ποσοστώσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση και τελευταία με το νέο εκλογικό 3636/2008 και στην κεντρική πολιτική σκηνή, στη συμμετοχή στις εθνικές εκλογές. Οργανώνουν ημερίδες και σεμινάρια υμνώντας τη συμβολή των γυναικών στα κοινά.
Ας αφήσουμε όμως τα λόγια και ας παραδεχτούμε το εξής: Οι γυναίκες δεν θα αποκτήσουμε ποτέ την πολιτική εκπροσώπηση που μας ανήκει, αν δε μας δοθούν τουλάχιστον ισότιμες ευκαιρίες άσκησης πολιτικής. Αυτό σημαίνει ότι δεν αρκεί να καταλαμβάνουμε θέσεις βιτρίνας στον κομματικό μηχανισμό. Δεν αρκεί, εμείς οι γυναίκες, να αναγραφόμαστε στα ψηφοδέλτια, αλλά πρέπει και να εκλεγόμαστε. Να μας δίνεται η ευκαιρία να επιδείξουμε έργο. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν τοποθετηθούν γυναίκες σε καίριους τομείς πολιτικής δράσης, αν οι γυναίκες γίνουμε πρωταγωνίστριες και πάψουμε να είμαστε κομπάρσοι της πολιτικής ζωής.
Εμάς, τις γυναίκες, μας αποκαλούν το μισό του ουρανού, είμαστε όμως και το μισό του λαού, το μισό του πληθυσμού και είναι και δική μας υπόθεση η ισοτιμία, η ισονομία, η καταξίωση, η εργασία, η δικαιοσύνη, η προστασία του περιβάλλοντος, η προστασία του καταναλωτή, η αειφορία και η βιώσιμη ανάπτυξη, το δικαίωμα στα δημόσια αξιώματα, η συνεισφορά στην πολιτική και στη δημοκρατία.
Γι’ αυτό λοιπόν η παρουσία των γυναικών επιστημόνων στη Βουλή, στην Κυβέρνηση και στην τοπική αυτοδιοίκηση εμβολιάζει την πολιτική ζωή της χώρας με τον έμφυτο ανθρωπισμό και δυναμισμό της γυναίκας, προσδίδοντας μια διαφορετική και καινοτόμο διάσταση στους παραπάνω θεσμούς. Η αυξανόμενη πολιτική δραστηριότητα των γυναικών, αποκαθιστά την ισορροπία των αποφάσεων και της δημοκρατίας, δίνει βιώσιμες λύσεις σε κοινωνικά και περιβαλλοντικά θέματα, καθώς και σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θεμελιωδών ελευθεριών και ίσων ευκαιριών.
Κατακτήσαμε αρκετά και σίγουρα μπορούμε περισσότερα, περισσότερα με τη βοήθεια όλων των πολιτών.