«Αρέσουν στους βαρβάρους…»

Του Θανάση Νικολαΐδη (“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”) ΕΙΧΑΝ τον (αείμνηστο) Καραμανλή (τους) που «κατέβαζε καντήλια» (κι άρ...

Του Θανάση Νικολαΐδη
(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)

ΕΙΧΑΝ τον (αείμνηστο) Καραμανλή (τους) που «κατέβαζε καντήλια» (κι άρεσαν στους βαρβάρους κάτι τέτοια). Τον λάτρευαν οι «πιστοί» και άλλοι από φόβο. Κανένα έντυπο του καιρού δεν τον έθιξε προσωπικά, δεν τον πρόσβαλε οικογενειακά. Το επέβαλλαν οι καιροί που δήλωνες «εθνικόφρων» για να τη βγάλεις καθαρή. Όσοι περίσσεψαν δήλωσαν ΚΚΕ και τους είπαν «μιάσματα», κεντρώοι που τους ήθελαν «συνοδοιπόρους».
ΤΑ χρόνια πέρασαν και ο Καραμανλής έγινε…Μητσοτάκης και Αποστασία, για να μας προκύψει Παπαδόπουλος από…μετενσάρκωση και ξανά Καραμανλής «δημοκράτης εκ Παρισίων», για...
να «παραδώσει» ο σεμνός και μετριόφρων Γ. Ράλλης.
Ο Ανδρέας της Αλλαγής είχε τους φανατικούς σοσιαλιστές, πριν εξαλλαγούν σε «σοσιαλιστές», διέθετε και τον τσαμπουκά του. Φρέσκος στην εξουσία και πλάκωσαν κοράκια του CNN για να του «τη σπάσουν». Τους…έστειλε. Κι απόμεινε ο ίδιος με το ΠΑΣΟΚ κι αργότερα με τη Λιάνη του. Με πιστούς και τους αντιπάλους του. Με τον Τύπο να ξερνάει ό,τι δεν μπόρεσε να χωνέψει αποβραδίς, τον «Ε.Τ.» να προσβάλλει τον πολιτισμό και τα πολιτικά μας ήθη και με κάποιες «φίλιες» φυλλάδες να καμαρώνουν για τη πολιτική αλητεία απλωμένη στα πρωτοσέλιδά τους. Τους άντεξε κι ας μη τον άντεξαν οι «κάφροι», που τους χάζευαν άπρακτοι και ασυγκίνητοι οι «αριστεροί» της κολιγιάς του (βρόμικου) ’89.
Ο Ανδρέας παρέμεινε όρθιος και πέθανε πετροβολούμενος από αντιπάλους και αποθεούμενος από φίλους. Οι τελευταίοι κράτησαν τις παρακαταθήκες του και τον αντίπαλο προσδιορισμένο. Με την «ιδεολογία», την πρακτική και την ιστορία του. Αργότερα, και με τον καπιταλισμό να ξεχύνεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, η δεξιά σηκώνει κεφάλι, η (λεγομένη) αριστερά κρατάει τη ρότα των λαθών της, το ΠΑΣΟΚ «συνεισφέρει» στην Ελλάδα της ρεμούλας και η πολιτική γίνεται επάγγελμα. Με την πολιτική ηθική άγνωστη λέξη, με συνήθειες νεοελλήνων να αποπνέουν συμφέρον και συναλλαγή και με το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ «απασχολημένο» με…Καλατράβες.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι μόνο πολιτικός, δεν είναι μόνο Πρωθυπουργός. Είναι και ένας λεπτός και ευγενικός άνθρωπος, με ήθος, πολιτισμό και αξιοπρέπεια. Στοιχεία που δεν τα διέκρινε το μάτι του μέσου έλληνα με την μέτρια όραση. Ούτε των αντιπάλων του τ’ αγριεμένα μάτια (και κάποιων κάφρων που τον βρίζουν χυδαία), ούτε της κας Β. Παπανδρέου η ανατροφή που τον βλέπει με…μισό μάτι και του μιλάει (δημόσια) στον ενικό.
ΚΑΙ, βέβαια, μια φραστική ανακρίβεια του κ. Πάγκαλου απαντιέται φραστικά και όχι με αποχώρηση. Ωστόσο, καταδεικνύει το πολιτικό ήθος του κ. Παπανδρέου, σε ώρες που «ζητείται συναίνεσις».
ΤΟΥ κ. Σαμαρά του υπενθυμίζουμε πως οι καιροί που ο αρχηγός «κατέβαζε καντήλια» και μιλούσε νευρικά χειρονομώντας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, και κι ας «αρέσουν (ακόμα) στους βαρβάρους κάτι τέτοια».