Αισχροκερδεί (όποιος μπορεί), όταν δεν…κλέβει

Του Θανάση Νικολαΐδη ΠΙΕΣΗ απ ‘την κορυφή , η βάση αμαρτωλή κι ανυποχώρητη, εμείς στη μέση και υπό πίεση. Για χίλια δυο που τα καθιστά ανε...

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΙΕΣΗ απ ‘την κορυφή, η βάση αμαρτωλή κι ανυποχώρητη, εμείς στη μέση και υπό πίεση. Για χίλια δυο που τα καθιστά ανελαστικά η ανθρώπινη πλεονεξία και οι παντοδύναμες πολυεθνικές. Με την οργάνωσή τους και τις στρατιές ειδικών για...
 αφαιμάξεις των καταναλωτών και των…λαών. Ανάλογα με την αδυναμία τους να αντισταθούν και την επιμονή τους στα ξένα και επώνυμα. Φλυαρούμε, αλλά δεν αντιστεκόμαστε για τις τιμές στα ράφια. Γιατί αν πέσει μια ιδέα για μποϋκοτάζ σε προϊόντα που δεν «πέφτουν», τότε είναι που ο νεοέλληνας θα πέσει με τα μούτρα στο «απαγορευμένο». Με γεμάτα ψυγεία μη πεινάσει, με την ξενομανία και με τη…μαγκιά του.
ΑΥΤΕΣ, λοιπόν, τις πολυεθνικές με τα καρτέλ για ακατέβατες τιμές τις κατανοούμε και δεν τις δικαιολογούμε. Ωστόσο, ρίξε μια ματιά στα προϊόντα, ντόπια και ξένα, στα χύμα και χωρίς ετικέτα μέχρι χτες, που έστεκαν απειλητικά απέναντι στα επώνυμα. Θα διαβάσεις στις τιμές (ήδη αυξήθηκαν 15%) την πλεονεξία του «μικρού» να γίνει «μεγάλος». Τα κίνητρά του που δεν διαφέρουν από εκείνα του μεγάλου και ισχυρού που καταληστεύει τον καταναλωτή. Κι όταν ο μικρός μεγαλώσει, θα’ χεις απέναντι μιαν ακόμα ολοκληρωμένη φίρμα, αδίστακτη και αχόρταγη σαν τις τόσες άλλες.
ΚΙ ύστερα, έπεσε η ματιά στον μεμονωμένο πωλητή-παραγωγό, με στημένη στο δρόμο, την πραμάτεια του. Κάστανα πούλαγε ο άνθρωπος, μέσα στο κρύο, αλλά χωρίς παραστατικά, λειτουργικές δαπάνες και εφορίες. Παραγωγός, σκέφτηκες, χωρίς μεσάζοντες να του πίνουν τον ιδρώτα και…”βάλε ένα κιλό!”. Χωρίς το (ανύπαρκτο) καρτελάκι της τιμής να φανερώνει την πλεονεξία του.
-Πόσο το κιλό;
-6 ευρώ(!)
-Και τα καρύδια (άσπαστα);
-6 ευρώ(!!)
Αν το μπορούσε, θα σου ρούφαγε το αίμα. Αν διηύθυνε πολυεθνική, θα’ ταν σκληρός και ανυποχώρητος. Αν είχε εξουσία, θα τα κονομούσε. Αν γινόταν υπουργός θα το’ ριχνε στο εύκολο κέρδος, στη μίζα και την αρπαχτή.
ΘΕΛΟΥΜΕ θεσμούς κι ας μη μιλάμε για ελληνικό φιλότιμο που άλλοτε ξεχειλίζει κι άλλοτε λείπει δραματικά. Δεν είναι υπόθεση του καθένα το δημόσιο συμφέρον και η κοινωνική ηθική. Με νόμους επί ποινή για τους παρανομούντες θα γίνει, θέλει δεν θέλει, «τίμια η γυναίκα του Καίσαρα» και δεν μας κόφτει αν δεν…φαίνεται τίμια. Το αποτέλεσμα μετράει και το πετυχαίνεις με αυστηρούς κανόνες στο παιχνίδι. Σε μια πολυποικιλότητα χαρακτήρων και προθέσεων που μας αφήνει αδιάφορους.