ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ...

Γράφει ο  Ανδρέας Ανδριανόπουλος www.andrianopoulos.gr Ξέρουμε πλέον πότε θα γίνουν εκλογές. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι τι προδικάζουν α...

Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος

www.andrianopoulos.gr

Ξέρουμε πλέον πότε θα γίνουν εκλογές. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι τι προδικάζουν αυτές ακριβώς γα το μέλλον μας. Αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις η επόμενη ημέρα των εκλογών είναι μάλλον καταθλιπτική. Δεν μου αρέσει να κινδυνολογώ αλλά πολύ θα ήθελα να ήξερα ποιές ακριβώς είναι οι προτάσεις όλων εκείνων που καταδικάζουν τα Μνημόνιο κι’ αφιονίζουν τον κόσμο να ακολουθήσει επιλογές αρνητικές κι ανατρεπτικές. Κόμματα των άκρων, από την Δεξιά ως την Αριστερά, καταγγέλλουν...
τους πάντες σαν τοκογλύφους η προδότες υποσχόμενοι σύντομη και άκοπη λύτρωση από το αδιέξοδο. Με ποιο τρόπο όμως, δεν μας αποκαλύπτουν. Κι αυτό είναι που με κάνει κυρίως να ανησυχώ.
Αυτή η έλλειψη σοβαρής συζήτησης για τα επόμενα των εκλογών είναι που χαρακτηρίζει την επερχόμενη αναμέτρηση. Όπως και η πολυδιάσπαση των παρατάξεων που θα μπορούσαν να προσδώσουν σοβαρότητα στην εκλογική μάχη. Και κάποιο ουσιαστικό περιεχόμενο στο αποτέλεσμά της. Δίχως αναλογισμό της ευθύνης για το αύριο του τόπου Δράση, Δημοκρατική Συμμαχία - ακόμη και η ΝΔ - κατεβαίνουν αυτόνομα, διασπασμένες, και συχνά αλληλοσυγκρουόμενες. Την ίδια ώρα τα άκρα συνασπίζονται, οργανώνονται και μεθοδικά υπονομεύουν το δημοκρατικό μέλλον του τόπου. Η Αριστερά κινητοποιεί δυνάμεις με στόχο τη υπονόμευση της όποιας δυνατότητας οικονομικής ανάκαμψης. Η απεργία των ναυτικών έγινε με στόχο ποιόν; Πέραν της ταλαιπωρίας των λιγοστών εφέτος εκδρομέων και την απώλεια εσόδων για τους επαγγελματίες των νησιών και για την ακτοπλοία γενικά, τι άλλο πέτυχε η απεργία; Κι όμως, υπάρχει ένας κόσμος που προτίθεται να ψηφίσει κόμματα που απεργάζονται την τυφλή καταστροφή. Για να ξεφύγουν, υποτίθεται, από τις τρέχουσες δυσκολίες!!
Από τα άλλη μεριά τα πράγματα είναι χειρότερα. Δίχως πρόταση για το αύριο (η Αριστερά τουλάχιστον ευαγγελίζεται την ολοκληρωτική ανατροπή του συστήματος) οι δυνάμεις των συντηρητικών άκρων εμπορεύονται το άκριτο μίσος. Χωρίς να διακρίνονται από τον αρνητισμό των αριστερών άκρων οι δυνάμεις της υπερσυντήρησης έχουν σαν στόχο την δημοκρατία. Μισούν την Βουλή που ψηφίζει εκπροσωπώντας τον λαό. Μισούν τις χώρες της Δύσης που μας δανείζουν μήπως και βρούμε τον βηματισμό μας. Στην ουσία μισούν και τον ίδιο τον λαό που είναι «αδύναμος» στα μάτια τους. Τον έχουν όμως ανάγκη. Για να προσεγγίσουν πάνω στις πλάτες του στην εξουσία. Και τον θολώνουν με εθνικιστικές υπερβολές και εύκολους αποδιοπομπαίους τράγους. Χάνουμε την κυριαρχία και την αξιοπρέπειά μας, διατυμπανίζουν. Οταν δανειζόμασταν χρήματα που δεν ήμασταν σε θέση να αποπληρώσουμε κι’ αυτά γίνονταν παροχές και αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, που ήταν η κυριαρχία και η αξιοπρέπειά μας; Και γιατί ακριβώς μας υπονομεύουν οι ξένοι, που θέλουν απλά τα χρήματά τους πίσω, και είναι «τοκογλύφοι» οι δανειστές μας, όταν μας δίνουν χρήματα με επιτόκιο περίπου 4-5% όταν οι ίδιοι δανείζονται με 6% (λ.χ. η Ιταλία), ενώ η χώρα μας δεν θα μπορούσε να δανεισθεί στις αγορές με λιγότερο από 25%;
Αυτό που λείπει είναι μια ορθολογική στρατηγική εξόδου από την κρίση. Σκληρή μεν αλλά σαφή και με προοπτική. Κάτι τέτοιο λείπει από το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Γιατί προφανώς προεκλογικά ουδείς δεν θέλει να δυσαρεστήσει κανένα. Λύση δεν πρόκειται να υπάρξει αν δεν μειωθούν οι φόροι. Και οφείλουν οι δυνάμεις της λογικής να κατανοήσουν πως δεν είναι δυνατόν να υποστηρίζουν μια παρόμοια στρατηγική και την ίδια στιγμή να κονιορτοποιούν την αξιοπιστία τους στηρίζοντας μια κυβέρνηση (Βενιζέλου – Παπαδήμου) που αφιονίζεται βάζοντας φόρους!! Ισοδύναμες πολιτικές μπορούν να υπάρξουν. Που δεν πρόκειται να αρνηθούν οι δανειστές μας. Και αυτές είναι οι δραστικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες. Το λιγότερο κράτος, δηλαδή.
Ο Θ. Πάγκαλος έκανε μια ενδιαφέρουσα μελέτη κατάργησης και συγχώνευσης φορέων. Αλλά ο Αντ/πρόεδρος της κυβέρνησης δεν είναι πανεπιστημιακός ερευνητής. Για να αποτυπώνει το πρόβλημα και να κάνει προτάσεις. Επρεπε αυτά να τα είχε ήδη υλοποιήσει. Όπως απαραίτητη είναι και μια δραστική μείωση των γραφειοκρατικών διαδικασιών. Αυτά μόνο μπορούν να οδηγήσουν σε μείωση ελλειμμάτων και σε πρωτογενές πλεόνασμα. Μείωση φόρων, ελάττωση του κράτους, λιγότερες δαπάνες και ελάχιστη γραφειοκρατία μπορούν να μας οδηγήσουν μακριά από τα αδιέξοδα. Μαζί και με τις απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (που συνέχεια τις ακούμε αλλά δεν τις βλέπουμε) ο τόπος είναι ικανός να πετύχει σημαντικούς αναπτυξιακούς ρυθμούς. Και να εγκαταλείψει μια για πάντα την σημερινή δυστοκία και μιζέρια.
Αν ενωθούν οι δυνάμεις της λογικής κάτω από μια παρόμοια πλατφόρμα πολλά μπορούν να γίνουν. Αλλά να τα πιστεύουν ειλικρινά και στην συνέχεια να τα εφαρμόσουν. Διαφορετικά, θα είναι όλοι συνυπεύθυνοι για τα δεινά που θα αντιμετωπίσει ο τόπος.