Με εξώφυλλο ένα φωτομοντάζ στο οποίο μία προβληματισμένη Γερμανίδα καγκελάριος εξετάζει, παρέα με λίγο ουίσκι, σχέδια έκτακτης ανάγκης για τ...
Με εξώφυλλο ένα φωτομοντάζ στο οποίο μία προβληματισμένη Γερμανίδα καγκελάριος εξετάζει, παρέα με λίγο ουίσκι, σχέδια έκτακτης ανάγκης για το «πώς να διαλυθεί το ευρώ» κυκλοφορεί ο Economist, καλώντας το Βερολίνο να δράσει: «Συντεταγμένη διάλυση της Ευρωζώνης θα ήταν γεμάτη ρίσκα και πανάκριβη, όπως και το να περιμένει κανείς να εμφανιστεί μία λύση» γράφει το βρετανικό περιοδικό. Η οδός που προτείνει ο Economist είναι μία πιο ομοσπονδιακή Ευρώπη με δημιουργία μίας τραπεζικής ένωσης και αμοιβαιοποίηση μέρους του υφιστάμενου χρέους -δηλαδή, καταλήγει, «περίπου αυτό που σκέφτεται η κυρία Μέρκελ, αλλά το θέμα είναι να εφαρμοστεί».Μετά τις ευρωπαϊκές διαμάχες, τα σχέδια διασώσεων «που έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή», γράφει ο Economist, η Άνγκελα Μέρκελ «πρέπει να έχει κουραστεί να της επιρρίπτουν αδυναμία στη Γερμανία και να την λένε Ναζί στις χώρες που προσπαθεί να διασωθούν». Την στιγμή που ψάχνει μία λύση, συνεχίζει το περιοδικό, «σίγουρα το επιτελείο της είναι αναγκασμένο να προετοιμάζεται για το χειρότερο».
Η καγκελάριος, γράφει το περιοδικό, είναι πρακτική γυναίκα και υπάρχει «ο πρακτικός λόγος να ξεκινήσει σχέδια ετοιμότητας για μία διάλυση: το ότι φαίνεται όλο και πιο πιθανή». Μία χαοτική διάλυση θα ήταν καταστροφική και το κόστος της τώρα θα ήταν μεγαλύτερο από το να διατηρηθεί η ακεραιότητα της Ευρωζώνης, αλλά «εάν η Ευρώπη συνεχίσει τις διαμάχες, οι υπολογισμοί μπορεί να αλλάξουν».
Ένα από τα σενάρια που παρουσιάζει ο Economist είναι μία έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη: Υπολογίζοντας ακόμη και ένα «ενοχικό», όπως γράφει, πακέτο βοήθειας στην Αθήνα για να πορεύεται εκτός ευρώ, το άμεσο κόστος θα ήταν, θεωρητικά διαχειρίσιμο. Αλλά, επισημαίνεται, ο ασκός του Αιόλου που θα άνοιγε με την απόδειξη ότι το ευρώ είναι αναστρέψιμο θα προκαλούσε πανικό που θα βύθιζε την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Κύπρο και την Ισπανία.
Τότε, γράφει το περιοδικό, η καγκελάριος δεν θα είχε χρόνο να διαπραγματευτεί την περίφημη «σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία» ως αντάλλαγμα για νέα στήριξη, αλλά θα αναγκαζόταν να υπογράψει λευκές επιταγές.
Ένα ευρύτερο ανάλογο σχέδιο θα έβγαζε εξαρχής και τις πέντε παραπάνω χώρες (η Ιταλία μπορεί να μείνει λόγω του χαμηλού εξωτερικού της χρέους) -αλλά το άμεσο κόστος θα έφτανε ίσως το 1,15 τρισ. ευρώ, υποστηρίζει ο Economist. Και αυτό χωρίς το κόστος γερμανικής τραπεζικής ανακεφαλαιοποίησης.
«Εφόσον κανένα από αυτά τα σενάρια δεν είναι ελκυστικό, υπάρχει καλύτερος τρόπος;» αναρωτιέται το περιοδικό. Και εκεί επαναλαμβάνει τη θέση του για την κρίση στο ευρώ: Πιο ομοσπονδιακή Ευρώπη, με τραπεζική ένωση, μερική αμοιβαιοποίηση χρέους, δημοσιονομική πειθαρχία και πολιτικές προώθησης της ανάπτυξης. «Αυτή, περίπου, φαίνεται να είναι και η λύση που σκέφτεται η κυρία Μέρκελ, αλλά η συνταγή είναι άχρηστη αν δεν εφαρμοστεί» τονίζει.
Και καταλήγει ο Economist: «Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος της καγκελαρίου. Εάν η κυρία Μέρκελ δεν πιέσει προς τα εμπρός τώρα, θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ μίας ακριβής διάλυσης νωρίτερα και μία πραγματικά καταστροφικής αργότερα».
Το άρθρο του Economist
ΠΕΙΝΑΣΜΈΝΟΣΠαρασκευή 10 Αυγούστου 2012, 01:22
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία διαβολική ευφυΐα
Με τίτλο «Ρόμπερτ Μάντελ, η διαβολική ευφυΐα του ευρώ», δημοσιεύθηκε στην αγγλική εφημερίδα «Guardian» πριν από λίγο καιρό ένα περίγραμμα των απόψεων του λεγόμενου «πατέρα του ευρώ».
Ο Μάντελ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια είναι ο θεωρητικός οδηγός για τα οικονομικά της προσφοράς, τα ρεϊγκανόμικς –ή, όπως τα αποκαλούσε ο Τζορτζ Μπους, τα «βουντού οικονομικά»–, τη μαγική πίστη στα γιατροσόφια της ελεύθερης αγοράς που ενέπνευσαν και τις πολιτικές της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Ο Μάντελ υποστήριζε πως λόγω των εργατικών νόμων και του πλαισίου κοινωνικής προστασίας ήταν πολύ δύσκολο να απολύσεις εργάτες στην Ευρώπη.
Τη λύση σε αυτό το πρόβλημα την προσέφερε το ευρώ. Το ευρώ θα έκανε τη δουλειά του όταν οι κρίσεις θα έπλητταν τις οικονομίες, εξηγούσε ο Μάντελ.
Αφαιρώντας τον έλεγχο του νομίσματος από τις κυβερνήσεις, οι αντιπαθείς, ασήμαντοι, εκλεγμένοι αξιωματούχοι, όπως τους χαρακτήριζε, δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κεϊνσιανές νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές για να βγάλουν μια χώρα από την ύφεση.
«Το ευρώ τοποθετεί τη νομισματική πολιτική πέραν της εμβέλειας των πολιτικών», έλεγε. «Και χωρίς δημοσιονομική πολιτική, ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν οι χώρες θέσεις εργασίας είναι μέσω της ανταγωνιστικής μείωσης των κανονισμών για τις επιχειρήσεις».
Αναφερόταν στους εργασιακούς νόμους, στις περιβαλλοντικές ρυθμίσεις και βεβαίως στους φόρους.
Ολα αυτά θα σαρώνονταν με το ευρώ. Η δημοκρατία δεν θα μπορούσε να παρεμβαίνει στην αγορά.
Το υπονοούμενο
Kι όταν η δημοκρατία δεν μπορεί να παρέμβει στην αγορά, την εξουσία την έχουν εκείνοι που κατευθύνουν τις αγορές.
Τραπεζίτες και τοκογλύφοι. Για τον Μάντελ, το ευρώ δεν αποσκοπούσε στο να καταστήσει την Ευρώπη μια ισχυρή, ενοποιημένη οικονομική μονάδα.
Είχε σκοπό να καθιερώσει την υποχρεωτική νομισματική πειθαρχία που θα επέβαλε τη δημοσιονομική πειθαρχία και στους πολιτικούς.
Και όταν θα εμφανίζονταν οι οικονομικές κρίσεις, οι αφοπλισμένες οικονομικά χώρες δεν θα μπορούσαν να κάνουν πολλά, εκτός από το να καταργήσουν εξ ολοκλήρου τις κρατικές ρυθμίσεις, να ιδιωτικοποιήσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις μαζικά, να μειώσουν τους φόρους και να στείλουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος στα αζήτητα.
Ετσι μας φλομώνουν με τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», που στην ουσία είναι σχέδια συντριβής των εργασιακών δικαιωμάτων, και υποστηρίζουν ότι η «εσωτερική υποτίμηση» σε κάθε χώρα θα τις κάνει όλες πιο ανταγωνιστικές.
Αυτό, όμως, που κάνει είναι να φέρνει μία ανθρωπιστική καταστροφή.
Δυστυχώς φαίνεται ότι μπορούμε και μόνοι μας, ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΜΕΡΚΕΛ, ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφή