Τρία, δύο, ένα …πάμε!!

Aπό το mindthetrap.wordpress.com Πάει περίπου ένας χρόνος, από το “Gift” και συνειδητοποίησα μόλις ότι αυτή είναι από τις ιστορίες που δε...

Aπό το mindthetrap.wordpress.com

Πάει περίπου ένας χρόνος, από το “Gift” και συνειδητοποίησα μόλις ότι αυτή είναι από τις ιστορίες που δεν έχω γράψει δυο λόγια. Πάντα έλεγα να το κάνω και πάντα το άφηνα για αργότερα. Σήμερα όμως, είπα επιτέλους να τη γράψω και να εξηγήσω γιατί το να κάνει κάποιος μια ταινία μικρού μήκους, δεν είναι όσο δύσκολο φαντάζει. Βάλτε μπρος τις ιδέες σας αγαπημένοι μου μικρομηκάδες! Λοιπόν, το σενάριο γράφτηκε στις 11/11/11. Λίγο επιρρεπής να είσαι στις καρμικές “συμπτώσεις”, δε θέλει και πολύ να το θεωρήσεις σημαδιακό. Κάπως έτσι “την είδα” και εγώ τότε και βάλθηκα αυτό το σεναριάκι να γίνει ταινία, πάση θυσία. Η πρεμιέρα μας έγινε ενάμιση μήνα μετά.Δε θα σας πω μόνο, τα δικά μου βήματα ένα προς ένα, γιατί τώρα καταλαβαίνω ότι πολλά πράγματα τα έκανα λάθος. Θα σας πω κυρίως τι θα έκανα αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω.Το πρώτο βήμα, είναι να βρεις ανθρώπους που μοιράζονται την ίδια τρέλα. Είναι γνωστό πως ειδικά στην Ελλάδα, είναι δύσκολο να βρεις παραγωγούς να χρηματοδοτήσουν την ιδέα σου, ακόμη ειδικότερα αν πρόκειται για μικρού μήκους. Για αυτό χρησιμοποίησα και την λέξη “τρέλα”. Άλλωστε αν ο ένας το βλέπει σαν διασκεδαστική εμπειρία και ο άλλος σαν αγγαρεία, θα βγει και στο πανί, believe me.
Εγώ βρήκα τους Βαγγέλη Τόλη και Σταύρο Κωστάκο και ήμουν απίστευτα τυχερή! Επαγγελματίες, τηλεοπτικοί κυρίως, οπερατέρ που όμως κουβαλούν κινηματογραφικό μικρόβιο και αγκάλιασαν την ιδέα μου, σαν δική τους. Ο Βαγγέλης υπήρξε κυριολεκτικά το δεξί μου (και το αριστερό) χέρι. Έκανε από κάμερα, διεύθυνση φωτογραφίας, μέχρι συνσκηνοθεσία, μοντάζ, τα πάντα. Μεταξύ μας, η ταινία κατά το ήμισυ είναι δική του. Ήταν οι πρώτοι δύο που βρήκα. Εκείνοι μου έφεραν μετά τον Ιάκωβο Σιαπαρίνα για τον ήχο και μαζί με τον Μανόλη Μαύρο στην επιμέλεια σεναρίου, σχηματίστηκε η πεντάδα – κορμός της ταινίας.Το επόμενο βήμα, είναι το casting. Το καλό είναι πως στην Ελλάδα, υπάρχει υπερπροσφορά. Οπότε αυτό είναι και το πιο απλό, -αλλά όχι εύκολο- από τα στάδια. Αρκούσε μια αγγελία στο casting.gr και σε ένα page στο facebook, που τώρα δε θυμάμαι ποιο ήταν και μέσα σε 4 ώρες είχα λάβει 71 βιογραφικά!!! Δεν προλάβαινα να διαβάζω και να βλέπω φωτογραφίες. Κατέληξα σχετικά γρήγορα μετά από κάποιες μέρες ακροάσεων, στους 7 βασικούς μου ρόλους. Για να είμαι ειλικρινής, το casting είναι από τα βασικότερα βήματα. Πράγμα που στην πρώτη μου ταινία, δεν πρόσεξα όσο θα έπρεπε και αυτό δεν σχετίζεται με ερμηνευτικές αδυναμίες των ηθοποιών μου, αλλά με το γεγονός πως πάνω στη βιασύνη μου, να προλάβω το deadline που είχα θέσει, δεν είχα σκιαγραφήσει όσο λετπομερώς έπρεπε τους φανταστικούς χαρακτήρες στο μυαλό μου. Προς γνώση για τα επόμενα και αυτό.
Άλλο σημαντικό που πρέπει να σκεφτείτε, είναι η μουσική. Θέλετε δικό σας soundtrack ή θα χρησιμοποιήσετε ήδη υπάρχουσα μουσική; Εμείς είχαμε τον Λάκη Χαλκιόπουλο (Ph2), με μεγάλη ..παράδοση στις ταινίες μικρού μήκους οπότε και ήμουν τελείως ήσυχη, ότι το αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο και από τις υψηλότερες προσδοκίες μου. Όπως και ήταν. Ας είναι καλά ο Νικόλας Λειβαδίτης, που μου έκανε τότε το “κονέ” και θα τον ευχαριστώ ισοβίως. Χρησιμοποιήσαμε κατά τη διάρκεια της ταινίας, αποσπάσματα από γνωστά τραγούδια, αλλά η βασική μουσική ήταν η δική μας, αυτή που γράφτηκε για το Gift.
Πάμε στα ψιλά γράμματα, που καθόλου ψιλά δεν πρέπει να είναι. Τι δεν είχα και μου έλειψε πολύ; Φροντιστή! Δεν είχα φροντιστή και μέχρι σήμερα σε κάθε ευκαιρία θα κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Νόμιζα τρομάρα μου, ότι μπορώ να παίξω εγώ αυτό το ρόλο. Εμ, δε. Η ταινία στην τελική της μορφή εχει περίπου 6 με 8 ρακόρ. Ρακόρ που ευτυχώς “σώσαμε” στο μοντάζ όσο καλύτερα μπορούσαμε, ρακόρ όμως που είναι εμφανή με την δεύτερη-τρίτη θέαση, ακόμα και σε ένα όχι και τόσο εκπαιδευμένο μάτι. Πόσες φορές φτάσαμε σε γύρισμα και μας έλειπαν απαραίτητα πράγματα, που αν είχαμε ένα φροντιστή να τα αναλάβει, δε θα μας έλειπαν. Μάθημα για τα επόμενα λοιπόν και αυτό.
Τα γυρίσματά, για μια ταινία 15 λεπτών, με 4 βασικούς χώρους εσωτερικών σκηνών και μπόλικα εξωτερικά, διήρκεσαν 4 μέρες. 4 μέρες από το πρωί μέχρι το βράδυ όμως βέβαια. Οι βασικοί μας χώροι ήταν ένα διαμέρισμα, ένα κομμωτήριο, ένα ψιλικατζίδικο και ένα μπαρ. Να πω εδώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αριστέα που μας έδωσε το σπίτι της, της το κάναμε χάλι και δε μας γκρίνιαξε. Οι ίδιες ευχαριστίες ισχύουν και για το κομμωτήριο Df στο Χαλάνδρι και την κ. Φωφώ, για το κατάστημα ψιλικών στην Χ. Τρικούπη & Διδότου και για το αγαπημένο μας Zazzium. Όλοι οι χώροι μας διατέθηκαν δωρεάν να τονίσω.
Kεφαλαίο μοντάζ: Το μοντάζ, παρότι είμαι γνώστρια, ειδικά για την ταινία ήθελα να το εμπιστευτώ στα χέρια ενός επαγγελματία. Το ανέλαβε λοιπόν, ο Βασίλης Φυτόπουλος μαζί με τον Βαγγέλη που λέγαμε πριν και το κάναμε στο Premiere Pro της Adobe. Βολικό πρόγραμμα, το ξέραμε και οι τρεις και μας βγήκε με σχετική ευκολία. Το μοντάζ διέρκησε ακριβώς 4 οχτάωρα. 32 ώρες λοιπόν. Με ποτά, κουβέντες, χαζολόγημα στο ενδιάμεσο. Ο καθαρός χρόνος πρέπει να ήταν γύρω στις 26 ώρες. 26 ώρες για 15 λεπτά, είναι πραγματικά χρόνος ρεκόρ! Για την ιστορία, η ταινία έκανε finalize, 2 ώρες πριν την επίσημη πρεμιέρα.
Τι θα κάνω διαφορετικά στην επόμενη ταινία: Εκτός από την παρουσία φροντιστή που είπα πριν, τελικά το να έχεις θέσει από πριν ένα χρονικό όριο μπορεί να αποδειχτει πολύ μεγάλη παγίδα, ειδικά αν είσαι σχετικά άπειρος και χωρίς το background που ανέφερα ήδη. Αυτή η βιασύνη που με έδερνε στο Gift ήταν και η πηγή σχεδόν όλων των λαθών της ταινίας. Χαλαρότερα λοιπόν, ειδικά αν θέλετε η ταινία σας να μπορεί να είναι ανταγωνίσιμη σε κάποιο φεστιβάλ. Εγώ για το Gift, ευτυχώς δεν είχα τέτοιες βλέψεις, ήταν περισσότερο μια “αναγνωριστική εμπειρία” για να δω κατά πόσο είναι εφικτό ένα τέτοιο βήμα. Για την επόμενη όμως, οι προσδοκίες είναι αυξημένες. Προτείνω για πρώτη ταινία, να “παίξετε” με ένα σενάριο απλό και εύπεπτο, ειδικά αν εσείς την σκηνοθετείτε κιόλας. Κρατήστε τα καλά σας χαρτιά για αργότερα. Δε μπορώ να σας προτείνω πολλά πράγματα, ακριβώς γιατί εξακολουθώ να αισθάνομαι πολύ φρέσκια σε αυτό το ταξίδι. Το μόνο σίγουρο είναι, πως είτε η ταινία βγει καλή είτε όχι, θα είναι από τις διαδρομές που θα απολαύσετε πολύ. Και αυτό από μόνο του, είναι σημαντικό κίνητρο, δεν είναι;