Στις 17 Νοεμβρίου του 1985, η πορεία για την 12η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είχε ξεκινήσει και ολοκληρωθεί ομαλά, χωρίς ν...
Στις 17 Νοεμβρίου του 1985, η πορεία για την 12η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είχε ξεκινήσει και ολοκληρωθεί ομαλά, χωρίς να σημειωθούν επεισόδια. Στα Εξάρχεια, μια ομάδα ΜΑΤ ανταλλάσσει λεκτικούς διαξιφισμούς με ομάδα νεαρών. Στο σημείο φτάνουν επιπλέον αστυνομικές δυνάμεις καταστολής από παρακείμενη «κλούβα» ενώ πολλαπλασιάζονται και οι νεαροί. Τα επεισόδια σύντομα εξαπλώνονται στο κέντρο της Αθήνας. Μια ομάδα νεαρών πετάει μολότοφ προς την κλούβα. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας, ήταν ο μοναδικός, που οι συνάδελφοι του τον περιγράφουν ως πανικόβλητο και εκτός εαυτού. Σημαδεύει και πυροβολεί πισώπλατα τον 15χρονο μαθητή Μιχάλη Καλτεζά, ο οποίος απομακρυνόταν από το σημείο και ο οποίος, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, δεν συμμετείχε στα επεισόδια. Η σφαίρα βρίσκει στο κρανίο τον 15χρονο μαθητή.
Ο ανήλικος μεταφέρεται από ασθενοφόρο στον Ευαγγελισμό όπου απλά διαπιστώνεται ο θάνατός του. Το όνομά του προστίθεται στη λίστα των θυμάτων της αστυνομικής βίας σε επέτειο για το Πολυτεχνείο, μαζί με αυτά των Κούμη και Κανελλοπούλου .
Η είδηση της δολοφονίας του ανήλικου μαθητή προκαλεί την κατάληψη του παλιού Χημείου, στην οδό Σόλωνος, αλλά και του Πολυτεχνείου. Η Επιτροπή Πανεπιστημιακού Ασύλου, με πρόεδρο τον πρύτανη Μιχ. Σταθόπουλο, παρέχει άδεια εισόδου για το Χημείο στις αστυνομικές δυνάμεις.
Για πρώτη φορά μετά το 1976, γίνεται χρήση δακρυγόνων αερίων, ενώ οι αστυνομικοί ξυλοκοπούν και συλλαμβάνουν 37 άτομα. Επρόκειτο για την πρώτη άρση του ασύλου από την επίσημη θεσμοθέτησή του το 1982. Η κατάληψη του Πολυτεχνείο έληξε μετά από διαπραγματεύσεις, χωρίς επεισόδια. Τα επεισόδια στην πρωτεύουσα συνεχίστηκαν και τις επόμενες μέρες.
Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Μένιος Κουτσόγιωργας, υπέβαλλε την παραίτησή του μετά τη δολοφονία του μαθητή και τα επεισόδια. Ο τότε πρωθυπουργός όμως, Ανδρέας Παπανδρέου, δεν την κάνει δεκτή, αλλά τέθηκε σε διαθεσιμότητα όλη η τότε ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας.
Η «17 Νοέμβρη», σε αντίποινα για τη δολοφονία του μαθητή από τις αστυνομικές δυνάμεις, όπως την αιτιολόγησε, πραγματοποιεί βομβιστική επίθεση κατά κλούβας των ΜΑΤ, κοντά στο ξενοδοχείο Κάραβελ, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ο αστυνομικός Νίκος Γεωργακόπουλος και 12 άλλοι τραυματίζονται.
Η είδηση της δολοφονίας του ανήλικου μαθητή προκαλεί την κατάληψη του παλιού Χημείου, στην οδό Σόλωνος, αλλά και του Πολυτεχνείου. Η Επιτροπή Πανεπιστημιακού Ασύλου, με πρόεδρο τον πρύτανη Μιχ. Σταθόπουλο, παρέχει άδεια εισόδου για το Χημείο στις αστυνομικές δυνάμεις.
Για πρώτη φορά μετά το 1976, γίνεται χρήση δακρυγόνων αερίων, ενώ οι αστυνομικοί ξυλοκοπούν και συλλαμβάνουν 37 άτομα. Επρόκειτο για την πρώτη άρση του ασύλου από την επίσημη θεσμοθέτησή του το 1982. Η κατάληψη του Πολυτεχνείο έληξε μετά από διαπραγματεύσεις, χωρίς επεισόδια. Τα επεισόδια στην πρωτεύουσα συνεχίστηκαν και τις επόμενες μέρες.
Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Μένιος Κουτσόγιωργας, υπέβαλλε την παραίτησή του μετά τη δολοφονία του μαθητή και τα επεισόδια. Ο τότε πρωθυπουργός όμως, Ανδρέας Παπανδρέου, δεν την κάνει δεκτή, αλλά τέθηκε σε διαθεσιμότητα όλη η τότε ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας.
Η «17 Νοέμβρη», σε αντίποινα για τη δολοφονία του μαθητή από τις αστυνομικές δυνάμεις, όπως την αιτιολόγησε, πραγματοποιεί βομβιστική επίθεση κατά κλούβας των ΜΑΤ, κοντά στο ξενοδοχείο Κάραβελ, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ο αστυνομικός Νίκος Γεωργακόπουλος και 12 άλλοι τραυματίζονται.
Ο δράστης της δολοφονίας του 15χρονου μαθητή, Αθανάσιος Μελίστας, με συνήγορο υπεράσπισης τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο, αθωώνεται σε β’ βαθμό, στις 25/1/1990, με το ελαφρυντικό ότι διέπραξε το έγκλημα «εν βρασμώ ψυχής». Η είδηση της αθώωσής του προκάλεσε νέα σοβαρά επεισόδια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ενώ το Πολυτεχνείο τελεί υπό κατάληψη για 18 μέρες.
Πηγή: tvxs Πηγή: left.gr
Πρέπει να τελειώνουμε με τον εορτασμό του καθεστωτικού μύθου του Πολυτεχνείου, όταν δεν γιορτάζουμε σημαντικότερες επετείους
ΑπάντησηΔιαγραφή* Την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την ήθελε κανείς. Και δεν την «προετοίμασε» κανείς. Η ίδια η Αριστερά που βροντοφώναζε και υπερηφανευόταν για τη συμμετοχή της και για τον… «καθοδηγητικό της ρόλο», εκ των υστέρων, στη διάρκεια της εξέγερσης την είδε με επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Κάποιοι μάλιστα ζήτησαν από τους φοιτητές να βγουν έξω και αμέσως μετά καταδίκασαν την εξέγερση ως έργο «300 προβοκατόρων»…
Ξέρετε τι θα πει να είσαι 19 ετών στην πιο βαθιά παρανομία μετά την εξέγερση, και κάποια κόμματα της Αριστεράς να σε θεωρούν «προβοκάτορα» την ώρα που η χούντα σε κυνηγάει παντού;
* Δεύτερον, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όντως κάποιοι πήγαν να τα εκμεταλλευτούν. Τα εκμεταλλεύθηκε πρώτος ο δικτάτορας Ιωαννίδης για να ρίξει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Μετά τα εκμεταλλεύθηκε η Αριστερά κυρίως (αλλά και το ΠΑΣΟΚ πλαγίως), για να εδραιώσουν την παρουσία τους μετά την κατάρρευση της χούντας. Αλλά στην εξέγερση δεν πρωτοστάτησε ούτε ο… Ιωαννίδης, ούτε το ΠΑΣΟΚ (που δεν υπήρχε τότε), ούτε η Αριστερά (μέρος της οποίας απέσυρε τις δυνάμεις της, ενώ κάποιο άλλο μέρος είχε ταυτιστεί με το «πείραμα Μαρκεζίνη» που το ακύρωσε η εξέγερση).
* Τρίτον, το «Πολυτεχνείο» σίγουρα δεν έριξε τη χούντα. Αλλά την κλόνισε σοβαρά, και έπαιξε το ρόλο του «καταλύτη» για την εσωτερική της διάσπαση. Η «πολιτικοποίηση» της δικτατορίας (με τις εκλογές Μαρκεζίνη που ήταν προγραμματισμένες για τον Ιανουάριο του 1974) ματαιώθηκε μια βδομάδα μετά την εξέγερση. Ενώ η κατάρρευση της δικτατορίας προέκυψε μετά την τραγωδία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974.
Για το Πολυτεχνείο το μόνο που μπορούμε να πούμε ήταν ότι κλόνισε το δικτατορικό καθεστώς, το διέσπασε, το αποδυνάμωσε και επέτεινε τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Κι αυτό δεν ήταν λίγο. Αλλά ήταν πολύ διαφορετικό απ’ το μύθο που πλάστηκε όλα τα επόμενα χρόνια…
* Τέταρτον, η «αντίσταση του λαού κατά της χούντας» δεν υπήρξε τόσο «παλλαϊκή», τόσο «μαζική» και τόσο «ομόθυμη» όσο παρουσιάστηκε μετά. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενέκριναν τη δικτατορία τα πρώτα χρόνια. Αρκετοί ακόμα την ανέχονταν αγόγγυστα. Ακόμα περισσότεροι ένιωθαν απλώς φόβο. Πολλοί λίγοι είχαν διάθεση για αντίσταση. Όπως λίγοι ήταν κι αυτοί που είχαν διάθεση να βοηθήσουν τους τότε αντιστασιακούς…
Στις αρχές του 1973 αυτό άρχισε να αλλάζει. Και καταλύτης υπήρξε το φοιτητικό κίνημα, πράγματι. Με την κατάληψη (τις δύο καταλήψεις για την ακρίβεια) της Νομικής Σχολής, το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1973. Και, βέβαια, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο της χρονιάς εκείνης. Αλλά απλώς άρχισε να αλλάζει το κλίμα…
* Μετά τον Ιούλιο του 1974 γεμίσαμε με «αντιστασιακούς κατόπιν εορτής»!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό ανθρώπους που υπηρέτησαν το δικτατορικό καθεστώς και ύστερα διαφήμιζαν την αντιδικτατορική τους δράση, μέχρι ανθρώπους που απλώς δεν έκαναν τίποτε και ύστερα εμφανίζονταν ως περίπου… «οπλαρχηγοί» μιας «παλλαϊκής αντίστασης» που δεν υπήρξε ποτέ!
Μετά από πολλά χρόνια γνώρισα κάποιο γνωστό άρθρογράφο – μακαρίτη εδώ και καιρό – που τόλμησε να γράψει: «εγώ παιδιά δεν ήμουν αντιστασιακός επί χούντας!» Ξαφνικά τον εκτίμησα πολύ. Όχι γιατί δεν έκανε αντίσταση. Αλλά γιατί δεν ήταν «δήθεν»….
* Η Γιορτή του Πολυτεχνείου – και όλη η μυθολογία που πλάστηκε σχετικά – υπήρξε ένας καθεστωτικός μύθος. Ήταν η τελετουργία που νομιμοποιούσε την εγκαθίδρυση της Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αναδείκνυε «σύμβολα» και «ήρωες» – θεμέλια απαραίτητα για κάθε καθεστώς που διψά για νομιμοποίηση.
Άλλα καθεστώτα θεμελιώθηκαν σε αληθινά μεγάλα γεγονότα.
Εδώ βολεύτηκαν με ένα «συμβάν»!
Το οποίο είχε και μια ακόμα λυτρωτική λειτουργία. Ξέπλυνε τις τύψεις ενός λαού, που δίψαγε για αντιστασιακούς μύθους στη διάρκεια μιας περιόδου που ελάχιστοι έκαναν πραγματική αντίσταση.
* Το Πολυτεχνείο δεν συγκρίνεται – ούτε θα μπορούσε, άλλωστε – με κανένα από τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεοΕλληνική Ιστορία. Η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή σύγκριση με την 17η Νοεμβρίου. Είναι γελοίο και να το λέμε…
Δεν συγκρίνεται ούτε με άλλα ιστορικά γεγονότα, όπως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Κυπριακός αγώνας της δεκαετίας του ’50, ή με μεγάλες στιγμές όπως η παλλαϊκή αντίσταση του 1943 κατά της «πολιτικής επιστράτευσης» που προσπάθησαν να επιβάλουν τότε οι αρχές της Κατοχής. Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες της κατεχόμενης Ευρώπης, όπου οι Ναζί δεν μπόρεσαν να κάνουν πολιτική επιστράτευση. Και η μόνη, ίσως, που αυτό ματαιώθηκε μετά από αληθινά παλλαϊκή και όντως πολυαίμακτη εξέγερση του λαού. Κι όμως, όλα αυτά αποσιωπώνται και γιορτάζουμε κάθε χρόνο το …Πολυτεχνείο!
Αυτό δεν είναι γελοίο πια.
Είναι τραγικό!
Και καθόλου κολακευτικό για όλους μας.
Η οργή του κόσμου είναι μεγάλη. Και θα φανεί και σήμερα όπου η συμμετοχή στη πορεία του Πολυτεχνείου σε 1-2 ώρες θα είναι μεγαλύτερη. Κανονικά, όμως, θα έπρεπε να υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες νέοι, άνεργοι, απελπισμενοι και αγανακτισμένοι. Ολοι θα έπρεπε να κατεβούμε στο κέντρο της Αθήνας και Θεσσαλονίκης.Οσο καθόμαστε στα σπίτια μας, τόσο αυτοί θα αποθρασύνονται, μαζί με τα ελάχιστα ανθρωπάκια που βρίσκονται γύρω τους. Η οργή των φοιτητών και εργαζομένων κατά της ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, νεολαίας ΔΗΜΑΡ και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων είναι πρωτοφανής. Κανένας που στηρίζει αυτό το σάπιο καθεστώς δεν είναι στο απυρόβλητο ! Όλοι στους δρόμους έξω από το Πολυτεχνείο και για όλο το Σαββατοκύριακο ! Όπως τότε το 1973!
ΑπάντησηΔιαγραφή