Εντυπωσιάστηκα με ένα άρθρο της Αυγής. Σπάνια συμφωνώ με την συγκεκριμένη εφημερίδα αλλά σε αυτή τη περίπτωση μια χαρά τα λέει. Ζούμε πολ...
Μας κυβερνούν σοσιαλιστές!
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι (κρυφο)σοσιαλιστές. Ο πρωθυπουργός μιλά φανερά πια με τσιτάτα του Λένιν (λέγεται ότι εδώ και καιρό έτσι μιλούσε στις κλειστές συσκέψεις, δεν τον καταλάβαινε ο Γ. Μιχελάκης και γι’ αυτό τον άλλαξε με τον Σ. Κεδίκογλου, που έχει σπουδάσει στην ΕΣΣΔ). Ο υπουργός Οικονομικών βάζει φόρους σε ό,τι κινείται και αναπνέει. Ζούμε εποχές υπαρκτού σοσιαλισμού! Με τα γνωστά οικονομικά αποτελέσματα, βέβαια: αύξησαν τον φόρο στο πετρέλαιο θέρμανσης, έπεσε η ζήτηση, μειώθηκαν τα δημόσια έσοδα.
Και στον Ιατρικό Σύλλογο είναι σοσιαλιστές. Ζητούν να επιβληθούν φόροι στα τρόφιμα, τα τσιγάρα κ.λπ. για να καλυφθούν τα χρέη του ΕΟΠΥΥ. Μετά θα ακολουθήσουν έξτρα διόδια (για τα έξοδα του ΚΑΤ) ή φόρος στα παϊδάκια - ξέρετε πόσο επιβαρύνουν τις καρδιολογικές κλινικές και τον ΕΟΠΥΥ οι εξετάσεις για καρδιά και η αυξημένη χοληστερίνη;
Πάντως άλλες χώρες αφαιρούν τους φόρους από τις "κακές" συνήθειες των ανθρώπων. Η Δανία καταργεί άμεσα τον φόρο στα τρόφιμα που περιέχουν κορεσμένα λίπη. Και ανάμεσα στους λόγους που επικαλέστηκαν οι αμαθείς του υπουργείου Οικονομικών της Δανίας ήταν πως το μέτρο οδήγησε σε αύξηση τιμών και ανεργίας, ενώ πολλοί Δανοί πέρναγαν τα σύνορα με τη Γερμανία και αγόραζαν από εκεί τα παχυντικά τους τρόφιμα!
Αυτοί όμως είναι καπιτάλες και δεν θέλουν τον λαό τους fit.
Μαρίνος
Πώς να φανταστούμε ΤΗΝ ΑΝΆΠΤΥΞΗ που θα περίμενε Ο ΕΛΛΗΝΑΣ από επενδύσεις ξένου ιδιωτικού κεφαλαίου στην λύση των προβλημάτων της ΧΩΡΆ ΜΑΣ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς να διανοηθούμε, πως μια κυβέρνηση που δεν διεκδικεί τα δικαιώματα των εργατών της που ποδοπατήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ να αναμένει λύσεις από το ξένο κεφαλαίο; ( ΑΣ ΑΠΑΝΤΉΣΟΥΝ ΟΙ ΤΆΧΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΔΥΜΑΡ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ}
Όταν το κεφαλαίο πηγαίνει πάντα εκεί όπου έχει τα περισσότερα συμφέροντα;
Που θα επενδύει όχι στα είδη τα αναγκαία για τη χώρα μας, αλλά σε κείνα που του επιτρέπουν, τα περισσότερα κέρδη του;
Ας μελετήσουμε τα επαχθή δάνεια των Γερμανών= τον εταίρων μας= Θέλουν κρέμασμα όσοι τα ψήφιζαν και τα υπέγραψαν..ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΘΑ ΓΊΝΕΙ..
Η μάχη θα δοθεί από την επαρχία γιατί στα αστικά κέντρα οι εξουσίες έχουν πάντα πλεονέκτημα να ΝΙΚΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤ τους ελάχιστους οργισμένους.
Ζούμε σε μια αληθινά κοσμογονική εποχή της ιστορίας μας, μια περίοδο που όλες οι χώρες έχουν τα μάτια καρφωμένα πάνω στο μικρό κράτος μας.
Οταν πρόκειται για εισαγωγή ξένων κεφαλαίων εξ ανάγκης κι όταν η λύση που προτείνεται είναι η επένδυση ξένων κεφαλαίων, τότε τα κίνητρα δεν είναι βέβαια ούτε γενναιοδωρία ούτε ευγένεια από συμπόνια, ούτε και η επιθυμία να βοηθηθεί ο λαός.
Το ιδιωτικό κεφαλαίο κινητοποιείται μόνο για ένα το σκοπό να βοηθήσει τον λογαριασμό του.
Το ξένο ιδιωτικό κεφαλαίο είναι το πλεόνασμα του κεφαλαίου μιας χώρας, που μεταφέρεται σε μια άλλη χώρα όπου οι μισθοί θα είναι πολύ χαμηλότεροι, οι συνθήκες της ζωής σε χαμηλό κόστος και έτσι τα κέρδη του θα είναι περισσότερα.
Και τώρα απευθύνομαι στους αδύνατους, σε κείνους που φοβούνται, σε κείνους που σκέπτονται πως βρισκόμαστε σε μια κατάσταση μοναδική στα ιστορικά χρονικά, σε κατάσταση απελπισίας.
Θα σας διηγηθώ ένα σύντομο ανέκδοτο του Γεζους Σιλβα Χερζογκ, μεξικάνου οικονομολόγου, συντάκτη του νόμου εξαγωγής πετρελαίου, ανέκδοτο που αναφέρεται ακριβώς στην εποχή που ανθούσε στο Μεξικό το διεθνές κεφαλαίο.
Ακουστέ το: «Φυσικά θα ισχυριστούν πως το Μεξικό ήταν μια κομμουνιστική χώρα. Το φάντασμα του κομμουνισμού εμφανίστηκε. Ο πρεσβευτής Ντανιέλ, στο βιβλίο του γράφει πως κάνει ένα ταξίδι στην Ουάσιγκτον εκείνες τις δύσκολες μέρες κι ότι ένας Άγγλος κύριος του μιλάει για τον μεξικάνικο κομμουνισμό.
Κι ο Ντανιέλ άπαντα: Ε, λοιπόν, ο μόνος κομμουνιστής που γνωρίζω εγώ στο Μεξικό είναι ο Ντιέγκο ντε Ριβέρα. Αλλά τι είναι ένας κομμουνιστής; Ρωτάει αμέσως μετά τον Άγγλο κύριο.
Αυτός κάθεται σε μια άνετη πολυθρόνα, σκέπτεται, σηκώνεται και δίνει τον πρώτο ορισμό. Αλλά δεν τον ικανοποιεί. Ανακάθεται, σκέπτεται πάλι, εμπνέεται για λίγο, ξανασηκώνεται και δίνει ένα καινούργιο ορισμό. Μα πάλι δεν του αρέσει. Το πήγαν – έλα συνεχίζεται ώσπου λέει απελπισμένος στον Ντανιέλ: Κύριε ένας κομμουνιστής είναι κάτι που μας σκανδαλίζει.
ΕΡΝΕΣΤΟ ΤΣΕ ΓΚΟΥΕΒΑΡΑ ..(συρραφή από Ελληνες Γκεβαριστές)