Από τις αρχές του 1453 ο Μωάμεθ προετοιμαζόταν για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Με έδρα την Ανδριανούπολη συγκρότησε στρατό 150....
Ξεχώριζε το πυροβολικό του, που ήταν ό,τι πιο σύγχρονο για εκείνη την εποχή και ιδιαίτερα το τεράστιο πολιορκητικό κανόνι, που είχαν φτιάξει Σάξωνες τεχνίτες.
Στις 7 Απριλίου, ο σουλτάνος έστησε τη σκηνή του μπροστά από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού και κήρυξε επίσημα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.
Ο αγώνας ήταν άνισος για τους Βυζαντινούς, που είχαν να αντιπαρατάξουν μόλις 7.000 άνδρες, οι 2.000 από τους οποίους μισθοφόροι, κυρίως Ενετοί και Γενουάτες, ενώ στην Πόλη είχαν απομείνει περίπου 50.000 κάτοικοι με προβλήματα επισιτισμού.
Η Βασιλεύουσα περιβαλλόταν από ξηράς με διπλό τείχος και τάφρο. Το τείχος αυτό, που επί 1.000 χρόνια είχε βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη να αποκρούσει νικηφόρα όλες τις επιθέσεις των εχθρών της, τώρα ήταν έρμαιο του πυροβολικού του σουλτάνου, που από τις 12 Απριλίου άρχισε καθημερινούς κανονιοβολισμούς.
Οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές να σπάσουν την αλυσίδα που έφραζε τον Κεράτιο κόλπο και προστάτευε την ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης.
Στις 20 Απριλίου ένας στολίσκος με εφόδια υπό τον πλοίαρχο Φλαντανελά κατορθώνει να διασπάσει τον τουρκικό κλοιό μετά από φοβερή ναυμαχία και να εισέλθει στον Κεράτιο, αναπτερώνοντας τις ελπίδες των πολιορκούμενων.
Ο Μωάμεθ κατάλαβε αμέσως ότι μόνο το πυροβολικό του δεν έφθανε για την εκπόρθηση της Πόλης, εφόσον παρέμεινε απρόσβλητος ο Κεράτιος.
Με τη βοήθεια ενός Ιταλού μηχανικού κατασκεύασε δίολκο και τη νύχτα της 21ης προς την 22α Απριλίου, περίπου 70 πλοία σύρθηκαν από τον Βόσπορο προς τον Κεράτιο.
Η κατάσταση για τους πολιορκούμενους έγινε πλέον απελπιστική, καθώς έπρεπε να αποσπάσουν δυνάμεις από τα τείχη για να προστατεύσουν την Πόλη από την πλευρά του Κεράτιου, όπου δεν υπήρχαν τείχη.
Η τελική έφοδος των Οθωμανών έγινε το πρωί της 29ης Μαΐου 1453. Κατά χιλιάδες οι στρατιώτες του Μωάμεθ εφόρμησαν στη σχεδόν ανυπεράσπιστη πόλη και την κατέλαβαν μέσα σε λίγες ώρες.
Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που νωρίτερα απέκρουσε με υπερηφάνεια τις προτάσεις συνθηκολόγησης του Μωάμεθ, έπεσε ηρωικά μαχόμενος.
Αφού έσφαξαν τους υπερασπιστές της Πόλης, οι Οθωμανοί Τούρκοι προέβησαν σε εκτεταμένες λεηλασίες και εξανδραποδισμούς.
Το βράδυ, ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και προσευχήθηκε στον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», όπως αναφέρουν οι χρονικογράφοι της εποχής.
Πηγή: sansimera.gr
.jpg)
.JPG.webp)
Κάποτε κατέκρινα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για τα Ιουλιανά, πέρασαν χρόνια, απομακρύνθηκα από τα γεγονότα αυτά, και νοερά με περισσότερη ψυχραιμία τα ξανασκέφτηκα χωρίς < παρωπίδες >
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν είσαι ιδιοκτήτης μιας επιχειρήσεως, και έχεις παιδιά είναι φυσικό να θέλεις να τους την παραδώσεις έστω και αν βλέπεις ότι δεν θα τα πάνε και πολύ καλά, δεν το βαστά η καρδιά σου να την δώσεις- πουλήσεις σε ένα ξένο και αυτός να ωφεληθεί τους κόπους που έκανες μια ζωή, και τα παιδιά σου να ξαναρχίσουν από την αρχή με κάτι διαφορετικό, είμαστε Ελληνες και θέλουμε στην επιχείρηση μας την φυσική κατά εμάς συνέχεια, να πάει στα παιδιά μας.
Αν όμως είμαστε σε ένα σύλλογο που τα μέλη του μας έχουν εκλέξει στο συμβούλιο του, είμαστε ο πρόεδρος ή η προεδρίνα του συλλόγου, αυτήν την θέση δεν επιτρέπετε επ’ ουδενί να σκεφτούμε ότι πρέπει να την δώσουμε στο παιδί μας, όποιο κι αν είναι αυτό, να το οπλίσουμε, να μεθοδεύσουμε τα πράγματα που με την αποχώρηση μας να αναλάβει, το σωστό είναι να φύγουμε εμείς να αναλάβουν άλλοι που έχουν αγωνιστεί για αυτόν τον σύλλογο, το παιδί μας να γίνει μέλος του και αν με την πάροδο του χρόνου το αξιωθεί και είναι ικανό ας πάρει με νόμιμες εκλογικές διαδικασίες στα χέρια του τον σύλλογο αυτό.
Τι έγινε όμως στην Ένωση Κέντρου στον μεγάλο αυτό σύλλογο που εμφανέστατα η μεγάλη του δύναμη ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, αλλά είχε κοντά του και άλλους αρκετά δυνατούς πολιτικούς, τον Σοφοκλή Βενιζέλο, τον Γεώργιο Μαύρο, τον Ιωάννη Ζίγδη, τον Κωσταντίνο Μητσοτάκη, τον Στέφανο Στεφανόπουλο που κακά τα ψέματα ένας Θεός ξέρει πως είδαν την έλευση του υιού Ανδρέα Παπανδρέου στα πολίτικά πράγματα της Ενώσεως Κέντρου.
Όποιος άκουγε τον υιό δεν ψυχανεμιζόταν πίσω του τον πατέρα; Δεν είχε τον ίδιο σεβασμό ένας βουλευτής πχ. από τ…….. , με τον σεβασμό, τον φόβο, και γιατί όχι και με τον μανδύα του ισχυρού που περιέβαλε τον ουρανοκατέβατο υιό Παπανδρέου, για να μην πούμε ότι όποιος ήταν με τον υιό είχε γενικώς, περισσότερες πιθανότητες σε πολλά.
Δεν έγινε φανερό ότι με την έλευση του ιού στην Ελλάδα ο πατέρας του ο κραταιός Γεώργιος Παπανδρέου και να μην το ήθελε του έδινε πόντους, προτεραιότητα για την επόμενη αρχηγία; Και αυτοί που ήταν στον σύλλογο από χρόνια και είχαν μοχθήσει γι’ αυτόν τι θα γινόταν, τι θα έκαναν; Θα τα παρατούσαν και θα φώναζαν ωσανά καλώς όρισες Αναμενόμενε; Εμείς οι Προφήτες σου στρώσαμε τον δρόμο για να μας διδάξεις την Νέα Θρησκεία; Δεν ήταν άνθρωποι; Δεν είχαν επιθυμίες; Ειδικά ο δυναμικός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν είδε ότι πεταγόταν σαν την μύγα από το γάλα για χάρη του υιού; Αυτά δεν είχαν καμιά σχέση με όσα ακολούθησαν, τα Ιουλιανά και την Χούντα; Αυτή η Χούντα δεν ήταν στα σκαριά ανεξάρτητα από την θέληση των πολιτικών και των πολιτικών τους;
Συμπέρασμα, ήταν Μέγα Σφάλμα του Γεωργίου Παπανδρέου η προβολή και η υπουργοποίηση του Ανδρέα, αυτή ήταν η σπίθα που προκάλεσε όλα τα επόμενα, έναν μεγάλο ανοιχτό σύλλογο δεν τον παραδίνουμε στα παιδιά μας, όλα με τον καιρό.