ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ έναν ντελιβερά να πνίγεται στην καταιγίδα...

Dimitris Tsirkas Καλές οι καταγγελίες προς την e-food που έδωσε μπόνους 70% στους διανομείς με μπλοκάκι για να δουλέψουν μέσα στην καταιγίδα...

Dimitris Tsirkas
Καλές οι καταγγελίες προς την e-food που έδωσε μπόνους 70% στους διανομείς με μπλοκάκι για να δουλέψουν μέσα στην καταιγίδα. 
Όπως και στους πελάτες που συνεχίζουν να παραγγέλνουν εν μέσω τέτοιων συνθηκών, αδιαφορώντας για την ασφάλεια των ντελιβεράδων.
Παραβλέπουν, ωστόσο, κάτι πολύ σημαντικό: πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι όταν δεν θα μπορούν να δουλέψουν κάθε φορά που εμφανίζονται ακραία καιρικά φαινόμενα;
Όταν μάλιστα αυτά πληθαίνουν διαρκώς, είτε λόγω κλιματικής αλλαγής, είτε λόγω προβληματικών υποδομών που μετατρέπουν την πόλη σε λίμνη μετά από κάθε μπόρα;
Σύμφωνοι, να μη βγουν οι ντελιβεράδες στην καταιγίδα ή στον καύσωνα, να μην παραγγέλνουν και οι πελάτες, αλλά ποιος θα τους αναπληρώσει το χαμένο μεροκάματο;
Να προστατευτεί η ζωή τους αλλά με τι λεφτά θα τη ζήσουν;
Οι καταγγελίες που δεν το λαμβάνουν αυτό υπόψη ουδεμία υπηρεσία προσφέρουν στους διανομείς.
Είναι απλώς επίδειξη αρετής χωρίς αντίκρισμα – έδειξα την ευαισθησία μου στα social media, αισθάνθηκα ηθικά ανώτερος, χωρίς, όμως, να αλλάξει απολύτως τίποτα.
Η πίεση εδώ θα πρέπει να είναι να γίνουν οι μπλοκάκηδες μισθωτοί και να νομοθετηθούν αυστηροί κανονισμοί εργασίας στον κλάδο, ώστε να προστατεύονται η υγεία και η ασφάλεια των εργαζομένων.
Όσο αυτό δεν γίνεται, η ανάγκη της επιβίωσης θα υπερισχύει διαρκώς του κινδύνου και οι ντελιβεράδες θα συνεχίσουν να βγαίνουν στους δρόμους.
Η ευαισθητοποίηση των πελατών θα τους στερήσει απλώς το μεροκάματο, χωρίς να τους προσφέρει εναλλακτική.
Εκεί ακριβώς πατά η e-food και κάθε e-food δίνοντας μπόνους «επικινδυνότητας» που κάνει έως και δελεαστική την προσφορά της για όσους ζουν από μεροκάματο σε μεροκάματο.
Αν όμως γίνουν όλοι οι μπλοκάκηδες μισθωτοί, τότε τα κέρδη της e-food θα μειωθούν πολύ ή θα αυξηθεί το κόστος για τους πελάτες, κάνοντας έως και ασύμφορη την εν λόγω υπηρεσία.
Και εδώ ερχόμαστε στην άλλη διάσταση της συγκεκριμένης υπόθεσης: τι χρειάζονται όλες αυτές οι διανομές;
Γιατί πρέπει να παραγγείλεις φαγητό ή καφέ από τη Γλυφάδα ενώ ζεις στο Μαρούσι, να τα πληρώσεις 50% ακριβότερα και να είναι και μπαγιάτικα λόγω της μεταφοράς;
Δεν μπορείς να περπατήσεις 200 μέτρα και να τα πάρεις ο ίδιος από τα μαγαζιά της γειτονιάς σου;
Είναι μια πρακτική που εκτοξεύθηκε τα χρόνια της καραντίνας, αλλά παρέμεινε και μετά - η λεγόμενη gig economy που σου τα φέρνει όλα στο χέρι και κυρίως, σου δίνει «επιλογές».
Εκεί που πριν είχες μόνο τρία τέσσερα κοντινά μαγαζιά να διαλέξεις, τώρα έχεις άπειρες δυνατότητες, ό,τι τραβάει η ψυχή σου στην πόρτα σου, χωρίς να κάνεις βήμα.
Αρκετά ακριβότερα, βέβαια, αλλά το παν στη ζωή είναι να έχεις επιλογές, ακόμα και αν αυτές είναι ένας ξενερωμένος φρέντο ή ένα κρύο μπέρκγερ από δέκα χιλιόμετρα μακριά.
Θα σου τα φέρει το «παιδί».
Για πολλούς νεότερους, μάλιστα, είναι και μόδα, θα παραγγείλουν ντελίβερι ακόμα και όταν βρίσκονται μέσα στο μαγαζί από όπου παραγγέλνουν.
Είναι, όμως, μια οικονομία που στηρίζεται στην κακοπληρωμένη, ανασφάλιστη και επικίνδυνη εργασία δεκάδων χιλιάδων διανομέων που οδηγούν σαν «τρελοί» μέσα στην πόλη για να προλάβουν την παραγγελία και κάθε δεύτερη μέρα έχουν από έναν νεκρό ή σακατεμένο.
Το «just in time στο σπίτι σου» έχει βαρύ κόστος σε αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα, μόνο που είναι αόρατο, ακριβώς επειδή είναι πανταχού παρόν.
Οι δρόμοι έχουν γεμίσει μηχανάκια με κουτιά, τόσο που πλέον δεν τα παρατηρείς καν, έχουν γίνει ένα με το αστικό τοπίο.
Είναι το κόστος που πληρώνουν κάποιοι ώστε κάποια άλλοι – η τάξη του λάπτοπ - να ζουμε τον μύθο της «άυλης», «επίπεδης» οικονομίας όπου τα προϊόντα «φυτρώνουν» στο σουπερμάρκετ ή διακτινίζονται στην πόρτα μας.
Αυτοί οι τελευταίοι είναι που συνήθως «αγανακτούν» περισσότερο στα ΜΚΔ κάθε φορά που σκρολάροντας βλέπουν την εικόνα ενός ντελιβερά να πνίγεται στην καταιγίδα.
Μέχρι την επόμενη παραγγελία τους….