Αντώνη θυμήσου την ουρά...

Της Ρέας Βιτάλη Την τελευταία αντιστασιακή πράξη που χάρηκα , το τελευταίο μήνυμα λαού που ευκρινέστατα διάβασα, περιέργως δε μου τo χάρισε...

Της Ρέας Βιτάλη

Την τελευταία αντιστασιακή πράξη που χάρηκα, το τελευταίο μήνυμα λαού που ευκρινέστατα διάβασα, περιέργως δε μου τo χάρισε νεολαία, δεν μου το χάρισαν αριστεροί αλλά οι μεσήλικοι και μεσήλικες οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας όταν στάθηκαν με τις ώρες σε ουρές για να ψηφίσουν τον Αντώνη Σαμαρά ή μάλλον για να καταψηφίσουν την Ντόρα Μπακογιάννη. Πριν ξινίσετε τα μουτράκια σας για σκεφτείτε το λίγο.
Ο Σαμαράς ξεκίνησε σαν ένας...
έντιμος, μορφωμένος, καλοαναθρεμμένος και πολλά υποσχόμενος νέος πολιτικός μιας παράταξης και κατέληξε «εχθρός» της. Αρκετοί θα θυμούνται ότι σε μια στιγμή της πολιτικής του ζωής, υπερεκτιμώντας ίσως τις δυνατότητές του ή ενδεχομένως υποτιμώντας κομματικά κατεστημένα βρέθηκε μπροστά σε σταυροδρόμι κι έπρεπε να αποφασίσει τι δρόμο θα πάρει. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, έμμεσα υποστήριξε το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο έδωσε την ευκαιρία να συνεχίσει να κυβερνάει και καταβύθισε τότε τη ΝΔ. Δεν μπορώ να μετρήσω τι στοίχισε αυτό στον τόπο αλλά στο Σαμαρά στοίχισε πολλά πολλά χρόνια μοναξιάς.
Να κάνω εδώ μια παρένθεση. Έχω ένα κουσούρι: πετυχημένους κρίνω τους ανθρώπους από τον τρόπο που διαχειρίζονται κυρίως την αποτυχία. Ο Σαμαράς σχεδόν οφείλει να είναι σοφός. Τόσο που έζησε τα ψηλά και τα χαμηλά, τα μεγάλα και μικρά, τις απογειώσεις και τις προσγειώσεις, τα Μπράβο και τα ουυυυ. Θαρρείς ρούφηξε όλα τα δίκια και τα άδικα. Αμφιβάλλω αν άλλος πολιτικός άνδρας έζησε περισσότερα και αν δοκιμάστηκαν τόσο οι αντοχές του αλλά σίγουρα ούτε που θα μπορούσε να φανταστεί, στα πέτρινα χρόνια του, ότι θα έρχονταν η στιγμή να βρεθεί αρχηγός του κόμματος που πισωμαχαίρωσε. Κι όμως…
Όταν οι οπαδοί της ΝΔ στήθηκαν στην ουρά για να υποστηρίξουν τον Αντώνη Σαμαρά, έδωσαν με την πράξη τους πρωτόγνωρα μηνύματα. Με πιο αξιοσέβαστο ότι δεν στήθηκαν για προσωπικό τους συμφέρον αλλά για θέματα αρχής. Ζυγίζοντας ένα παρελθόν που τους πόνεσε αλλά και ένα παρόν που τους υποτιμούσε έκαναν στην άκρη το πρώτο. Φώναξαν με τον τρόπο τους ότι δεν είναι δεδομένοι για κανέναν. Και κανένα πολιτικό τζάκι δεν τους έχει στο τσεπάκι του. Η ευκολία, η έπαρση, η σιγουριά, η πολιτική βουλιμία (αντίστοιχη του Βενιζέλου από την άλλη μεριά του ψυγείου) με την οποία συμπεριφέρθηκε η Ντόρα Μπακογιάννη σχεδόν τους υποχρέωσε να ξεσηκωθούν. Και έβαζαν με τον τρόπο τους μια τελεία σε κατεστημένα εξουσίας. Έμοιαζε να λένε ειρωνικά ας επανιδρύσουμε κατ΄αρχήν το κόμμα και ας περιμένει το κράτος.
Άραγε τα κατάλαβε, τα εκτίμησε ποτέ αυτά ο Αντώνης Σαμαράς; Θεωρεί χρέος του να τα τιμήσει; Έγινε σοφότερος; Έχει σκοπό να «παραδώσει» κάποιο από τα μαθήματά-παθήματα στους νέους ανθρώπους αυτής της χώρας; Άξιζε η αναμονή στην ουρά τόσων πολιτών για πάρτη του; Γιατί το μόνο μέλημα που μοιάζει να έχει είναι να χαϊδεύει με λόγια ανθρώπους που έβαλαν πλάτη και δεν χαϊδολόγησαν καθόλου με τις πράξεις τους. Φέρθηκαν θαρραλέα και μεγαλόψυχα. Έντιμα και ξεκάθαρα. Τι απ΄όλα αυτά αντιγυρίζει ο Σαμαράς με το «σε όλα μέσα» που πρεσβεύει; Eίναι έντιμο ενώ όλοι εμπεδώσαμε, ακόμα και οι δημόσιοι υπάλληλοι, ότι για πολλά φταίει το μονοφάγο extra extra large κράτος μας να υπόσχεται επαναδιορισμό της εφεδρείας; Και γιατί δεν απαιτεί ξεκάθαρα να παραμείνουν μόνο όσοι μπήκαν μέσω ΑΣΕΠ; Δεν συνειδητοποιεί ότι ο κόσμος είναι πιο ώριμος από τους πολιτικούς του. Και με ποιους πολιτικούς ως ομάδα ετοιμάζεται για να κυβερνήσει; Για ποιο βιογραφικό στελέχους μπορεί να νιώθει περήφανος και κυρίως ήσυχος ότι μπορεί να τα καταφέρει; Με αυτούς που κρύβονται από προσώπου γης και καιροφυλακτούνε να σκάσουν κεφαλάκι στο παρά πέντε ή με άλλους που βυζαίνουν ακόμα από οικογενειακά βυζιά γάλα; Σε ποιο σημείο κάνει την υπέρβαση από κατεστημένα; Πού ξεφεύγει από παλαιοκομματικές πρακτικές; Με ποιο τρόπο επιζητά τις γνώσεις και την παρουσία επαϊόντων όπως για παράδειγμα του Στέφανου Μάνου, (που πολλά του χρωστάει η παράταξη), που έχει το «know how» ενώ οι περισσότεροι είναι μακριά νυχτωμένοι ; Δεν νιώθει την αγωνία όλων για αλήθεια και ξεκαθάρισμα; Για συγκεκριμένο στίγμα! Δεν διδάχτηκε τίποτα από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, από τα θλιβερά «επανίδρυση» και «λεφτά υπάρχουν» που μας έφτασαν ως εδώ; Η εποχή απαιτεί πολιτικούς όχι ανθρώπους να «πολιτεύονται». Έχει διαφορά. Αντώνη θυμήσου και κυρίως σεβάσου την ουρά. Ήθελε κότσια! Εσύ έχεις ;

Υ.Γ Θεωρώ σκόπιμο ν΄αναφέρω ότι στη μόνη ουρά που αφιέρωσα χρόνο στη ζωή μου ήταν για να δω έκθεση του Καραβάτζο. Χαλάλι! Τον λατρεύω. Για το δραματικό-θεατρικό στοιχείο στις συνθέσεις του, για το σκανδαλιάρικα διφορούμενο, για το ηδονικά ερμαφρόδιτο, για τις πολλές αναγνώσεις που έχει το βλέμμα. Για ό,τι τέλος πάντων σιχαίνομαι στους πολιτικούς.