Λιβύη: «Σύμμαχοι» και χρήσιμοι ηλίθιοι...

Εκστρατεία στην Κριμαία κατά των Μπολσεβίκων: Η πρώτη Διεθνής «Ανθρωπιστική» Βοήθεια με συμμετοχή Ελλήνων και οι Συνέπειές της Γράφει ο...

Εκστρατεία στην Κριμαία κατά των Μπολσεβίκων: Η πρώτη Διεθνής «Ανθρωπιστική» Βοήθεια με συμμετοχή Ελλήνων και οι Συνέπειές της

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

«Οι Έλληνες στρατιώται και ναύται δύνανται να είναι σήμερον υπερήφανοι ότι είναι Ελληνες»
(Βρετανός Ναύαρχος Κάλθορπ για την εκστρατεία στην Κριμαία)
«Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οί Ελληνες πολεμούν σάν ήρωες. Τώρα θά λέμε: Οί ήρωες πολεμούν σάν Έλληνες.» (Τσόρτσιλ)

Σύμφωνα με τα λεξικά, «συμμαχία σημαίνει σύμπραξη δύο ή περισσοτέρων πλευρών για την επίτευξη κοινών στρατιωτικοπολιτικών στόχων και την υπεράσπιση κοινών συμφερόντων». Αυτά από τα λεξικά για όσους αφελείς πιστεύουν ακόμη πως «η ακριβής εξέταση της σημασίας των λέξεων» ισχύει και στην πολιτική ή στη διπλωματία.
Στην ιστορία των συμμαχιών, υπάρχουν οι ισότιμοι σύμμαχοι και υπάρχουν και οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Οι πρώτοι έχουν μερίδιο στο μοίρασμα των λαφύρων και οι δεύτεροι αρκούνται στα μπράβο και στα Ζήτω……. Η σύγχρονη Ελλάδα αποτελεί το κλασικό παράδειγμα του χρήσιμου κομπλεξικού ηλίθιου που ικανοποιείται με τα μπράβο. Η πρώτη συμμετοχή της Ελλάδος στην μεγαλύτερη στην ιστορία Διεθνή Συμμαχία «Ανθρωπιστικής» Βοήθεια, ήταν εκείνη της αποτυχημένης εκστρατείας στην Κριμαία κατά των Μπολσεβίκων επαναστατών.
Μετά από αίτημα του Γάλλου προέδρου Κλεμανσώ, τον Ιανουάριο του 1919, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, στέλνει 23.551 άνδρες στην Οδησσό με επικεφαλείς τους Πλαστήρα, Κονδύλη και Οθωναίο για να καταπνίξουν την επανάσταση των Μπολσεβίκων μαζί με στρατεύματα από 15 χώρες. Ο πρωταρχικός στόχος των βιομηχανικά ανεπτυγμένων χωρών Γαλλίας, Αγγλίας, Γερμανίας, ΗΠΑ, Ιαπωνίας κ.α., ήταν να αποτρέψουν την απόσπαση της μεγαλύτερης χώρας στον κόσμο από την καπιταλιστική αγορά. Η χώρα μας, μακριά από...
 τέτοιους φιλόδοξους στόχους, ήταν η μοναδική, που εκτός του ότι δεν θα είχε κανένα οικονομικό όφελος, σε περίπτωση αποτυχίας θα είχε την μεγαλύτερη ζημιά γιατί θα έθετε σε κίνδυνο τις εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων, κυρίως ποντίων προσφύγων, που ζούσαν στην νοτιοδυτική Ρωσία (Κριμαία και Γεωργία). Η επιχείρηση στέφθηκε τελικώς από παταγώδη αποτυχία. Οι συνολικές απώλειες του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος ανήλθαν σε 398 νεκρούς και 657 τραυματίες. Δεκάδες χιλιάδες Ελληνες της Κριμαίας εγκατέλειψαν τις εστίες τους και ήρθαν σαν πρόσφυγες στην Ελλάδα, ενώ μέσα στις επόμενες δυο δεκαετίες δεκάδες χιλιάδες άλλοι πήραν το δρόμο για την εξορία στη Σιβηρία. (Οι κριτικές πολλών ποντίων ιστορικών για τις διώξεις, θυμίζουν λίγο τις κριτικές των Τσάμηδων της Ηπείρου και των βουλγαρόφωνων της Μακεδονίας που μετά το τέλος του πολέμου διώχθηκαν από τις εστίες τους). Η κριτική επίσης στην όντως φιλοτουρκική στάση του Λένιν είναι άστοχη. Η Τουρκία είχε μεγαλύτερο συμφέρον από εμάς να συμμετάσχει στην Εκστρατεία κατά των Μπολσεβίκων γιατί, πρώτον είχε εδαφικές διαφορές και δεύτερον μια παράδοση πολεμικών συρράξεων. Επειδή στην πολιτική αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα, ο Ατατούρκ, αποδείχτηκε πολύ πιο διορατικός από εμάς, που κράτησε μια ουδέτερη στάση και τρία χρόνια αργότερα επιβραβεύτηκε ακόμη και από τους αγγλογάλλους.
Το πιο παράδοξο της υπόθεσης ήταν ένα απίστευτο γεγονός. Στις 14 Απριλίου του1919, όταν ουκρανοί εργάτες διαδηλωτές της Σεβαστούπολης μαζί με γάλλους ναύτες στασιαστές που πήγαν με το μέρος τους περνούσαν έξω από την πύλη του 2ου ελληνικού συντάγματος πεζικού, αποδοκιμάζοντας τους Έλληνες στρατιώτες και προκαλώντας τους με υβριστικές φράσεις, εκείνοι άνοιξαν πυρ. Από τα πυρά σκοτώθηκαν πέντε πολίτες και τραυματίστηκαν τρεις Γάλλοι ναύτες. Το πλήθος διασκορπίστηκε ενώ πολλοί Γάλλοι ναύτες συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στα πλοία τους από γαλλικά αποσπάσματα που στάλθηκαν στη συνέχεια να τους παραλάβουν. Ο τραυματισμός των Γάλλων ναυτών εξαγρίωσε τα πληρώματα των γαλλικών θωρηκτών απειλώντας βομβαρδισμό των ελληνικών πλοίων και των ελληνικών θέσεων στη ξηρά. Αν δεν έμπαιναν τρία αγγλικά αντιτορπιλικά ανάμεσα στα ελληνικά και στα γαλλικά και δεν κατέφθαναν τέσσερα αγγλικά θωρηκτά οι «σύμμαχοί» μας γάλλοι ήταν έτοιμοι για πόλεμο. Την επομένη ημέρα το απόγευμα, ο ναύαρχος-διοικητής του αγγλικού στόλου, Κάλθορπ, έστειλε τηλεγράφημα στην ελληνική κυβέρνηση γράφοντας: «Οι Έλληνες στρατιώται και ναύται δύνανται να είναι σήμερον υπερήφανοι ότι είναι Ελληνες». Αυτό ήταν και το μερίδιό μας στον πόλεμο της Κριμαίας. Οι επόμενες συμμετοχές μας σε συμμαχίες και σε «ανθρωπιστικές εκστρατείες» ήταν στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο( η χώρα με, ποσοστιαία, τα περισσότερα θύματα και η μοναδική δίχως γερμανικές αποζημιώσεις), στην Κορέα(για να μπορούμε σήμερα να έχουμε φτηνά κορεατικά βιομηχανικά προϊόντα), στη Γιουγκοσλαβία (Για να ανέβει στην εξουσία του Κοσόβου ο δημοκράτης-έμπορος ανθρωπίνων οργάνων, Θάτσι), στο Αφγανιστάν (για να έχουμε καλή ποιότητα ηρωίνης) και τώρα συμμετέχουμε σε έναν πόλεμο, κατά μιας χώρας που δεν είναι παράδειγμα δημοκρατίας αλλά έχει το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από όλες της αφρικανικές χώρες και δεν είναι η μόνη που καταπιέζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και που κανείς ακόμα δεν ξέρει ακριβώς γιατί γίνεται. Συμμετέχουμε στον πόλεμο κατά μιας χώρας, που συγκριτικά πάντα, έχουμε περισσότερα οικονομικά συμφέροντα ακόμα και από τη Γαλλία. Και μη μου πει κάποιος αφελής πως ο πόλεμος γίνεται για ανθρωπιστικούς λόγους ή για την έξωθεν επιβολή της δημοκρατίας με τα όπλα.
Το γελοίο, σχεδόν γκροτέσκο της υπόθεσης, είναι το γεγονός, πως όποιος Ελληνας είναι κατά της στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη χαρακτηρίζεται φίλος του Καντάφι. Μερικοί γελοίοι φτάνουν στο σημείο να ασκούν κριτική για την ουδέτερη στάση του προέδρου της Κύπρου, όταν γνωρίζουν πως όταν το 1974 η Τουρκία είχε εισβάλει απροκάλυπτα σε μια ανεξάρτητη χώρα, στην Κύπρο βομβαρδίζοντας πόλεις και χωριά, οι άγγλοι στρατιώτες μιας εκ των τριών εγγυητριών δυνάμεων στις βάσεις της Επισκοπής και του Ακρωτηρίου, έκαναν τα στραβά μάτια και οι αμερικανοί χειροκροτούσαν. Τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι κόπτονται για τα δικαιώματα των βεδουίνων, που δεν ξέρουν καν ποιοι είναι και τι ακριβώς θέλουν. Σίγουρα όχι την «επανόρθωση της δημοκρατίας».
Αυτό, και το σημαντικότερο για εμένα, που δεν κατανοούν κάποιοι που είναι πάντοτε και αναφανδόν υπέρ των στρατιωτικών επεμβάσεων αρκεί να γίνονται από τους «φίλους μας», είναι το γεγονός της δημιουργίας προηγούμενου (precedent). Αν π.χ. σε μερικά χρόνια οι μουσουλμάνοι της Θράκης ξεσηκωθούν μετά από ένα προκλητικό-προβοκατόρικο επεισόδιο και αρχίζουν να απαιτούν αυτονομία, κανείς δεν ξέρει πως θα το αντιμετωπίσει η χώρα μας. Η μέχρι σήμερα πορεία μας σε όλες τις προβοκάτσιες απέδειξε ότι πάντα επιλέγουμε το χειρότερο σενάριο. Ή θα έχουμε σαν πάγια αρχή πως είμαστε εναντίον κάθε είδους επέμβασης στα εσωτερικά άλλων χωρών, ή θα ρισκάρουμε να ζήσουμε στο μέλλον στη Θράκη ότι και το 1974 στην Κύπρο, με το πρόσχημα την ασφάλεια του μουσουλμανικού πληθυσμού, ένα σενάριο διόλου ευφάνταστο.
Μέχρι τότε θα είμαστε ικανοποιημένοι με μερικά μπράβο για τις ανιδιοτελείς συμμετοχές μας σε συμμαχίες δίχως συγκεκριμένους στόχους, εταίροι στις ζημιές αλλά όχι και στα οφέλη.