Γράφει ο Γιώργος Τσιάπος Σύμφωνα με το άρθρο 192 του Ποινικού Κώδικα, που τιτλοφορείται «διέγερση πολιτών σε βιαιοπραγίες ή διχόνοια», ...
Γράφει ο Γιώργος Τσιάπος
Σύμφωνα με το άρθρο 192 του Ποινικού Κώδικα, που τιτλοφορείται «διέγερση πολιτών σε βιαιοπραγίες ή διχόνοια», «όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή... διεγείρει τους πολίτες σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους ή σε αμοιβαία διχόνοια και έτσι διαταράσσει την κοινή ειρήνη, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών, αν σύμφωνα με άλλη διάταξη δεν επιβάλλεται αυστηρότερη ποινή».
Η διάταξη αυτή τέθηκε ουσιαστικά για την προστασία της δημόσιας τάξης και την από το Κράτος Δικαίου αντιμετώπιση και ποινική καταστολή των οξυτήτων εκείνων, τις οποίες δεν μπορεί η δημοκρατική έννομη τάξη, που εγγυάται σε όλους την ακώλυτη άσκηση των ατομικών και άλλων δικαιωμάτων τους σε ισότητα, να ανεχθεί, και προβλέπει, όπως και τα άρθρα 190 και 191 του Π.Κ., το έγκλημα «της διατάραξης της ειρήνης των πολιτών». Κατά τις περιπτώσεις αυτές λοιπόν δημιουργείται στους πολίτες πνεύμα, όχι απλώς οξύτητας, αλλά μισαλλοδοξίας, απέναντι σε κάποιες κοινωνικές ομάδες.
Η αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος αυτού κατά τη διάταξη αυτή συνίσταται στη δημόσια και με οποιονδήποτε τρόπο (προφορικά, έγγραφα, ραδιοφωνικά, εντύπως, κτλ) πρόκληση ή διέγερση των πολιτών σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους ή σε αμοιβαία διχόνοια, που είναι η αποστροφή και το μίσος, και δι` αυτών στη διατάραξη της κοινής ειρήνης, ήτοι της εμπιστοσύνης της ολότητας επί την αδιατάρακτη ειρηνική κατάσταση. Η υποκειμενική υπόσταση αυτού συνίσταται στο δόλο (έστω και ενδεχόμενο) του δράστη, ο οποίος γνωρίζει και θέλει με την ενέργειά του να προκληθούν ή διεγερθούν οι πολίτες σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους ή σε αμοιβαία διχόνοια και να διαταράξει έτσι την κοινή ειρήνη. (έτσι και η απόφαση του Αρείου Πάγου με αρ. 208/1991).
Ως κοινή δε ειρήνη των πολιτών θεωρείται τόσο η εξωτερική κατάσταση της ειρήνης των πολιτών (αντικειμενική έννοια), όσο και το υποκειμενικό αίσθημα της εννόμου αυτών ασφαλείας (υποκειμενική έννοια). Αρκεί δε όταν θίγεται το ένα απ’ αυτά. Πολίτες θεωρούνται κατηγορίες πολιτών, ήτοι ομάδες που συνδέονται με θρησκευτικούς, πολιτικούς, επαγγελματικούς, ή άλλους λόγους.
Το έτος 1992 κάποιοι ακτιβιστές καταδικάστηκαν διότι τοιχοκόλλησαν στην Αθήνα κάποιες αφίσες που ανέφεραν «Όχι στον Σοβινισμό. Να αναγνωριστεί η Σλαβική Μακεδονία». Τιμωρήθηκαν με φυλάκιση 6,5 μηνών για παράβαση του άνω άρθρου. Επιπλέον, το 1989, υποψήφιοι βουλευτές ανεξαρτήτου συνδυασμού στην Κομοτηνή συνέταξαν από κοινού μία έντυπη ανακοίνωση στη Τουρκική γλώσσα, την οποία κυκλοφόρησαν στην πόλη της Κομοτηνής και σε άλλα μέρη του Νομού Ροδόπης, στην οποία κατ` επανάληψη αναγράφονταν οι όροι «Τούρκος», «Τούρκος Μουσουλμάνος», «Τουρκική Μουσουλμανική μειονότητα Δυτικής Θράκης». Κρίθηκε από τον Άρειο Πάγο, ότι με τον τρόπο αυτό, από πρόθεση επιχείρησαν να χαρακτηρίσουν τους Έλληνες, Μουσουλμάνους το θρήσκευμα, της περιοχής Ν. Ροδόπης, ως Τούρκους, καίτοι γνώριζαν ότι με την συνθήκη της Λωζάνης στη περιοχή της Δυτικής Θράκης έχει αναγνωριστεί μόνο Μουσουλμανική (θρησκευτική) μειονότητα και όχι Τουρκική, με αποτέλεσμα να προκαλέσουν και να διεγείρουν τους πολίτες σε αμοιβαία διχόνοια, με περαιτέρω συνέπεια να διαταχθεί η κοινή ειρήνη, μεταξύ των πολιτών της Κομοτηνής σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που σε σύντομο χρονικό διάστημα σημειώθηκαν στην πόλη της Κομοτηνής και βιαιοπραγίες μεταξύ των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων.
«Μια στιγμή όμως…», θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί, «εδώ και αρκετά χρόνια η κυβέρνηση και τα σχετικά Μ.Μ.Ε. δεν στοχοποιούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, και τελείως συλλογικά, διάφορες ομάδες Ελλήνων πολιτών;; Οι συνεχείς αυτές αρνητικές, και ενίοτε χλευαστικές, αναφορές από κυβερνώντες, υπουργούς, βουλευτές, δημοσιογράφους, κτλ, σ’ αυτές τις ομάδες δεν προκαλούν ή διεγείρουν τον απλό κόσμο σε αμοιβαία διχόνοια;; Δεν θα μπορούσε να έχει σ’ αυτές τις περιπτώσεις εφαρμογή το άνω άρθρο;;»
Πράγματι, εδώ και χρόνια έχουμε γίνει σχεδόν όλοι μάρτυρες τέτοιων αρνητικών αναφορών, όπως λ.χ. περί τεμπέληδων δημοσίων υπαλλήλων (δίχως αναφορά στο ποιοι είναι αυτοί, αλλά αντίθετα με γενικό τσουβάλιασμα), περί φοροφυγάδων ελεύθερων επαγγελματιών (γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, και εδώ με γενικό τσουβάλιασμα), για τους ιδιοκτήτες ταξί, κτλ, με αποτέλεσμα οι πολίτες μιας ομάδας να αναρωτιούνται π.χ. γιατί υπάρχει τέτοια διαφοροποίηση στην δική τους εργασία/ζωή από την αντίστοιχη των άλλων, αν υπάρχουν προνόμια σε μερικούς και γιατί, για την διαφοροποίηση στις αποδοχές, κ.α., και έτσι να δημιουργείται μέσα τους ένα αίσθημα αδικίας, αντιπάθειας και καταφρόνησης για τους άλλους.
Το κρίσιμο στοιχείο σε όλη αυτήν την ιστορία δεν είναι αν υπάρχουν π.χ. τεμπέληδες και αργόσχολοι δημόσιοι υπάλληλοι ή φοροφυγάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, για τον απλό λόγο ότι όντως υπάρχουν (το πόσοι είναι ας το ελέγξουν με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς που – θεωρητικά – υπάρχουν), αλλά άλλο θέμα αυτό και άλλο το να γενικολογείς, να στοχοποιείς και να λοιδορείς δημόσια με αυτόν τον τρόπο κάποιες (επαγγελματικές στις άνω περιπτώσεις) ομάδες στο σύνολό τους.
Με τον τρόπο όμως αυτόν, και ειδικότερα σε συνδυασμό και με την γενικότερη οικονομική κρίση που βιώνουν οι νεοέλληνες, και όχι μόνο,ενσταλάζεται και εμφυτεύεται στις καρδιές των πολιτών το σπέρμα του διχασμού, του μίσους και της εχθρότητας, δημιουργείται στους πολίτες μία συναισθηματική διέγερση και φόρτιση που συνοδεύεται από μία αποστροφή της μίας ομάδας προς την άλλη (π.χ. δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, υπάλληλοι και ελεύθεροι επαγγελματίες) και ενδεχομένως και από αμοιβαία καταφρόνηση και εχθροπάθεια.
Σε ορισμένες δε περιπτώσεις δεν μπορεί να αποκλειστεί και η πιθανότητα μια απλή συζήτηση ανάμεσα σε πολίτες διαφορετικών ομάδων να φτάσει σε λεκτικές αντιπαραθέσεις ή βίαιους τσακωμούς, καθώς οι εν λόγω πολίτες θα έχουν πλέον ενστερνιστεί τις απόψεις που προβάλλει η κυβέρνηση και οι δημοσιογράφοι μέσω των Μ.Μ.Ε.
Έστω και αν δεν έχει καταγραφεί ή καταγγελθεί πουθενά σχετικό περιστατικό, είναι ένα ενδεχόμενο που, ειδικά στα χρόνια που ζούμε, εμφανίζει αρκετές πιθανότητες εμφάνισης, και τότε προκύπτει το ζήτημα εάν μπορεί να στοιχειοθετηθεί και εάν τελικά γίνει πράξη η εφαρμογή του άνω άρθρου. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια πιθανότητα που δίνει αρκετή τροφή για σκέψη σε όλους…
parathiro.net
Η διάταξη αυτή τέθηκε ουσιαστικά για την προστασία της δημόσιας τάξης και την από το Κράτος Δικαίου αντιμετώπιση και ποινική καταστολή των οξυτήτων εκείνων, τις οποίες δεν μπορεί η δημοκρατική έννομη τάξη, που εγγυάται σε όλους την ακώλυτη άσκηση των ατομικών και άλλων δικαιωμάτων τους σε ισότητα, να ανεχθεί, και προβλέπει, όπως και τα άρθρα 190 και 191 του Π.Κ., το έγκλημα «της διατάραξης της ειρήνης των πολιτών». Κατά τις περιπτώσεις αυτές λοιπόν δημιουργείται στους πολίτες πνεύμα, όχι απλώς οξύτητας, αλλά μισαλλοδοξίας, απέναντι σε κάποιες κοινωνικές ομάδες.
Η αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος αυτού κατά τη διάταξη αυτή συνίσταται στη δημόσια και με οποιονδήποτε τρόπο (προφορικά, έγγραφα, ραδιοφωνικά, εντύπως, κτλ) πρόκληση ή διέγερση των πολιτών σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους ή σε αμοιβαία διχόνοια, που είναι η αποστροφή και το μίσος, και δι` αυτών στη διατάραξη της κοινής ειρήνης, ήτοι της εμπιστοσύνης της ολότητας επί την αδιατάρακτη ειρηνική κατάσταση. Η υποκειμενική υπόσταση αυτού συνίσταται στο δόλο (έστω και ενδεχόμενο) του δράστη, ο οποίος γνωρίζει και θέλει με την ενέργειά του να προκληθούν ή διεγερθούν οι πολίτες σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους ή σε αμοιβαία διχόνοια και να διαταράξει έτσι την κοινή ειρήνη. (έτσι και η απόφαση του Αρείου Πάγου με αρ. 208/1991).
Ως κοινή δε ειρήνη των πολιτών θεωρείται τόσο η εξωτερική κατάσταση της ειρήνης των πολιτών (αντικειμενική έννοια), όσο και το υποκειμενικό αίσθημα της εννόμου αυτών ασφαλείας (υποκειμενική έννοια). Αρκεί δε όταν θίγεται το ένα απ’ αυτά. Πολίτες θεωρούνται κατηγορίες πολιτών, ήτοι ομάδες που συνδέονται με θρησκευτικούς, πολιτικούς, επαγγελματικούς, ή άλλους λόγους.
Το έτος 1992 κάποιοι ακτιβιστές καταδικάστηκαν διότι τοιχοκόλλησαν στην Αθήνα κάποιες αφίσες που ανέφεραν «Όχι στον Σοβινισμό. Να αναγνωριστεί η Σλαβική Μακεδονία». Τιμωρήθηκαν με φυλάκιση 6,5 μηνών για παράβαση του άνω άρθρου. Επιπλέον, το 1989, υποψήφιοι βουλευτές ανεξαρτήτου συνδυασμού στην Κομοτηνή συνέταξαν από κοινού μία έντυπη ανακοίνωση στη Τουρκική γλώσσα, την οποία κυκλοφόρησαν στην πόλη της Κομοτηνής και σε άλλα μέρη του Νομού Ροδόπης, στην οποία κατ` επανάληψη αναγράφονταν οι όροι «Τούρκος», «Τούρκος Μουσουλμάνος», «Τουρκική Μουσουλμανική μειονότητα Δυτικής Θράκης». Κρίθηκε από τον Άρειο Πάγο, ότι με τον τρόπο αυτό, από πρόθεση επιχείρησαν να χαρακτηρίσουν τους Έλληνες, Μουσουλμάνους το θρήσκευμα, της περιοχής Ν. Ροδόπης, ως Τούρκους, καίτοι γνώριζαν ότι με την συνθήκη της Λωζάνης στη περιοχή της Δυτικής Θράκης έχει αναγνωριστεί μόνο Μουσουλμανική (θρησκευτική) μειονότητα και όχι Τουρκική, με αποτέλεσμα να προκαλέσουν και να διεγείρουν τους πολίτες σε αμοιβαία διχόνοια, με περαιτέρω συνέπεια να διαταχθεί η κοινή ειρήνη, μεταξύ των πολιτών της Κομοτηνής σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που σε σύντομο χρονικό διάστημα σημειώθηκαν στην πόλη της Κομοτηνής και βιαιοπραγίες μεταξύ των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων.
«Μια στιγμή όμως…», θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί, «εδώ και αρκετά χρόνια η κυβέρνηση και τα σχετικά Μ.Μ.Ε. δεν στοχοποιούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, και τελείως συλλογικά, διάφορες ομάδες Ελλήνων πολιτών;; Οι συνεχείς αυτές αρνητικές, και ενίοτε χλευαστικές, αναφορές από κυβερνώντες, υπουργούς, βουλευτές, δημοσιογράφους, κτλ, σ’ αυτές τις ομάδες δεν προκαλούν ή διεγείρουν τον απλό κόσμο σε αμοιβαία διχόνοια;; Δεν θα μπορούσε να έχει σ’ αυτές τις περιπτώσεις εφαρμογή το άνω άρθρο;;»
Πράγματι, εδώ και χρόνια έχουμε γίνει σχεδόν όλοι μάρτυρες τέτοιων αρνητικών αναφορών, όπως λ.χ. περί τεμπέληδων δημοσίων υπαλλήλων (δίχως αναφορά στο ποιοι είναι αυτοί, αλλά αντίθετα με γενικό τσουβάλιασμα), περί φοροφυγάδων ελεύθερων επαγγελματιών (γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, και εδώ με γενικό τσουβάλιασμα), για τους ιδιοκτήτες ταξί, κτλ, με αποτέλεσμα οι πολίτες μιας ομάδας να αναρωτιούνται π.χ. γιατί υπάρχει τέτοια διαφοροποίηση στην δική τους εργασία/ζωή από την αντίστοιχη των άλλων, αν υπάρχουν προνόμια σε μερικούς και γιατί, για την διαφοροποίηση στις αποδοχές, κ.α., και έτσι να δημιουργείται μέσα τους ένα αίσθημα αδικίας, αντιπάθειας και καταφρόνησης για τους άλλους.
Το κρίσιμο στοιχείο σε όλη αυτήν την ιστορία δεν είναι αν υπάρχουν π.χ. τεμπέληδες και αργόσχολοι δημόσιοι υπάλληλοι ή φοροφυγάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, για τον απλό λόγο ότι όντως υπάρχουν (το πόσοι είναι ας το ελέγξουν με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς που – θεωρητικά – υπάρχουν), αλλά άλλο θέμα αυτό και άλλο το να γενικολογείς, να στοχοποιείς και να λοιδορείς δημόσια με αυτόν τον τρόπο κάποιες (επαγγελματικές στις άνω περιπτώσεις) ομάδες στο σύνολό τους.
Με τον τρόπο όμως αυτόν, και ειδικότερα σε συνδυασμό και με την γενικότερη οικονομική κρίση που βιώνουν οι νεοέλληνες, και όχι μόνο,ενσταλάζεται και εμφυτεύεται στις καρδιές των πολιτών το σπέρμα του διχασμού, του μίσους και της εχθρότητας, δημιουργείται στους πολίτες μία συναισθηματική διέγερση και φόρτιση που συνοδεύεται από μία αποστροφή της μίας ομάδας προς την άλλη (π.χ. δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, υπάλληλοι και ελεύθεροι επαγγελματίες) και ενδεχομένως και από αμοιβαία καταφρόνηση και εχθροπάθεια.
Σε ορισμένες δε περιπτώσεις δεν μπορεί να αποκλειστεί και η πιθανότητα μια απλή συζήτηση ανάμεσα σε πολίτες διαφορετικών ομάδων να φτάσει σε λεκτικές αντιπαραθέσεις ή βίαιους τσακωμούς, καθώς οι εν λόγω πολίτες θα έχουν πλέον ενστερνιστεί τις απόψεις που προβάλλει η κυβέρνηση και οι δημοσιογράφοι μέσω των Μ.Μ.Ε.
Έστω και αν δεν έχει καταγραφεί ή καταγγελθεί πουθενά σχετικό περιστατικό, είναι ένα ενδεχόμενο που, ειδικά στα χρόνια που ζούμε, εμφανίζει αρκετές πιθανότητες εμφάνισης, και τότε προκύπτει το ζήτημα εάν μπορεί να στοιχειοθετηθεί και εάν τελικά γίνει πράξη η εφαρμογή του άνω άρθρου. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια πιθανότητα που δίνει αρκετή τροφή για σκέψη σε όλους…
parathiro.net
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση