Η θυσία της πατρίδας μας τετέλεσται...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας « (...) γιατί όποιος την πατρίδα του ξεχάσει μήτε στα...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«(...) γιατί όποιος την πατρίδα του ξεχάσει
μήτε στα...
θεία δεν ομιλεί με σέβας.»

Ούγκο Φώσκολο, Ύμνος στη Ζάκυνθο, 1802
 

«(...) Η θυσία της πατρίδας μας τετέλεσται. Τα πάντα έχουν χαθεί, και η ζωή μας, ακόμη και αν παραταθεί, θα μας μείνει μόνο για να κλάψουμε τη συμφορά και την ατιμία μας.

(...) Δεν κατηγορώ τη λογική του κράτους που ξεπουλάει τα έθνη σαν κοπάδια προβάτων. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα. Εγώ κλαίω την πατρίδα μου, που μου την έκλεψαν και ο τρόπος της κλοπής ακόμα με πονάει.»

Ούγκο Φώσκολο, Οι τελευταίες επιστολές του Jacopo Ortis (Ultime lettere di Jacopo Ortis), γραμμένο στις 11 Οκτώβρη 1797 στους ηφαιστειογενείς λόφους Euganei, νοτιοδυτικά της Πάντοβα στο Βένετο

Ο φοιτητής Girolamo Ortis αυτοκτόνησε (29 Μάρτη 1796) για την ίδια πολιτική απογοήτευση που υπέστη κι ο Ούγκο Φώσκολο: η παράδοση της Βενετίας στην Αυστρία από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη... Μια αυτοκτονία που "ενέπνευσε" τον Φώσκολο...

Οι τελευταίες επιστολές του Jacopo Ortis (Ultime lettere di Jacopo Ortis) του "εθνικού ποιητής της Ιταλίας" Ούγκο Φώσκολο, που γεννήθηκε στη  Ζάκυνθο στις 6 Φλεβάρη 1978 και πέθανε στο Λονδίνο στις 10 Σεπτέμβρη 1827 κι ήταν γιος του Ιταλού Αντρέα Φώσκολο και της Ελληνίδας  Ζακυνθινής Διαμαντίνας Σπαθή, είναι το πρώτο επιστολικό μυθιστόρημα της ιταλικής λογοτεχνίας.
Ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Ούγκο Φώσκολο στο οποίο βρίσκονται συγκεντρωμένες οι επιστολές που ο πρωταγωνιστής Jacopo Ortis στέλνει στον φίλο του Lorenzo Alderani, ο οποίος μετά την αυτοκτονία του Jacopo θα έπρεπε να τις επιμεληθεί και να εκδώσει.
Βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός. Η αυτοκτονία του φοιτητή Girolamo Ortis (29 Μάρτη 1796) για την ίδια πολιτική απογοήτευση που υπέστη κι ο Ούγκο Φώσκολο: η παράδοση της Βενετίας στην ηττημένη Αυστρία από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη.
Ύστερα από την ήττα της Αυστρίας και την νικηφόρα εκστρατεία του Βοναπάρτη στην Ιταλία, υπήρξε η Συνθήκη του Campoformio (17 Οκτώβρη 1797), σε ένα χωριό κοντά στη Βενετία. Μια συνθήκη "ειρήνης" μεταξύ της νικήτριας Γαλλίας και της ηττημένης Αυστρίας, με θύμα τη Βενετία. Ο Βοναπάρτης με μια προδοτική κίνηση παραχωρεί τη Βενετία στους ηττημένους Αυστριακούς.
Ο Ούγκο Φώσκολο άλλαξε το όνομα του Girolamo σε Jacopo, ως φόρο τιμής στον Ζαν Ζακ Ρουσσώ, τον οποίο θαύμαζε για τις πολιτικές του ιδέες και γέμιζαν με ενθουσιασμό τον ποιητή στην πολιτική τους δράση.
Η πρώτη κάθοδος του Ναπολέοντα στην Ιταλία ήταν το 1796. Αυτό άναψε φωτιά στον πολιτικό ενθουσιασμό Φώσκολο, που στρατεύεται με όλες του τις δυνάμεις στο πλευρό της Επαναστατικής Γαλλία, την ιδέα της Ελευθερίας και την υποστήριξη μιας ανεξάρτητης Ιταλίας που θα γκρέμιζε τα σαλόνια της Βενετσιάνικης ολιγαρχίας. Μάλιστα, για αυτές του τις επαναστατικές ιδέες γίνεται στόχος των μυστικών υπηρεσιών της ολιγαρχικής κυβέρνησης στη Βενετία κι αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πόλη.
Όταν το 1797 μπαίνουν στη Βενετία οι Γάλλοι, μαζί τους εθελοντής με τον βαθμό του υπολοχαγού Ιππικού μπαίνει κι ο Φώσκολο. Εργάζεται με πρωτοφανή ενθουσιασμό για τη μεταρρύθμιση του κράτους σ' όλα τα θεσμικά όργανα κι είναι υπεύθυνος για τη σύνταξη των βιβλίων Εταιρίας Δημόσιων Σπουδών.
Όμως, στις 17 Οκτώβρη 1797 με τη "Συνθήκη του Campoformio" και την παράδοση της Βενετίας στους Αυστριακούς, ο Ούγκο Φώσκολο που τόσο είχε πιστέψει βαθιά τις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης "Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφοσύνη", εισέρχεται σε μια υπαρξιακή κρίση. Οι πολιτικές δημοκρατικές ιδέες του θα υποστούν μια τεράστια πληγή: "Οι αρχές κι αξίες δολοφονούνται μπροστά στα στρατηγικά συμφέροντα των εξουσιών".
Πολέμησε για Ελεύθερη Βενετία από την ολιγαρχία και τους Αυστριακούς και ξαφνικά για πολιτικά συμφέροντα εξουσιών, ξαναβρίσκει αυτούς που πολέμησε κι ήθελε να γκρεμίσει, να παραμένουν απόλυτη εξουσία στην αγαπημένη του πόλη.
Ο ποιητής δεν εγκατέλειψε τον αγώνα για Λευτεριά. Συνεχίζει να πολεμάει την τυραννία, αλλά η πολιτική απογοήτευση οδηγεί την επαναστατική του δυναμική και σε άλλα κανάλια έκφρασης κι αφιερώνεται σε συνεχείς μετακινήσεις και ταξίδια, την αναγκαιότητα της γραφής.
Όταν γράφει τον «Αίας» και παρουσιάζεται στη Σκάλα του Μιλάνο το 1811, η εξουσία κι η γαλλική κυβέρνηση απαγορεύουν τις προγραμματισμένες παραστάσεις, κατεβάζουν αμέσως το έργο κι απαγορεύουν τα έργα του. Έτσι εγκαταλείπει την Ιταλία το 1816, αφού νιώθει βαθιά προδομένος κι επιλέγει την εθελούσια εξορία στο Λονδίνο και πεθαίνει πάμπτωχος... επιβίωνε παραδίδοντας μαθήματα ιταλικής γλώσσας.

Da’ colli Euganei, 11 Ottobre 1797,  Ugo Foscolo - Ultime lettere di Jacopo Ortis
Ο επίλογος
Ο Jacopo αυτοκτόνησε το βράδυ της 25 Μάρτη. Στην επιστολή στον Lorenzo, που έγραψε εκείνη την ίδια μέρα, εξέφρασε τις τελευταίες του επιθυμίες, που θα γίνουν σεβαστές:

«Να κάνεις ότι πρέπει ώστε να θαφτώ, έτσι όπως θα βρεθώ, σ' ένα εγκαταλελειμμένο χώρο, τη νύχτα, χωρίς επιτύμβια στήλη, κάτω από τα πεύκα του λόφου με θέα την εκκλησία. Το πορτρέτο της Τερέζα να θαφτεί μαζί με το πτώμα μου.»

Ο φοιτητής Girolamo Ortis, ο ήρωας του Ούγκο Φώσκολο στο πρώτο επιστολικό μυθιστόρημα της ιταλικής λογοτεχνίας, αυτοκτόνησε πριν δύο αιώνες κι είκοσι τρία χρόνια (223), όταν η Γαλλία της "Ελευθερίας - Ισότητας - Αδελφοσύνης" -με την οποία πολεμούσε μαζί εναντίον της ολιγαρχίας και των Αυστριακών- με τη "Λογική του Κράτους" παρέδωσε την πατρίδα του με μια "Συμφωνία" στην ηττημένη Αυστρία χάριν της "ειρήνης". Έγραψε ο Φώσκολο: "Οι αρχές κι αξίες δολοφονούνται μπροστά στα στρατηγικά συμφέροντα των εξουσιών"...
Αυτά, βέβαια, όταν η λέξη “πατρίδα” δεν προκαλούσε ακόμη χαμόγελα κι ειρωνικά σχόλια, δεν ήταν η προϋπόθεση να χαρακτηριστείς εθνικιστής, ακροδεξιός, φασίστας.
Σήμερα ελληνόφωνοι βουλευτές υπηρετώντας ξένα συμφέροντα ξένων δυνάμεων πρόδωσαν την Πατρίδα.
Σίγουρο είναι πως κανένας από όλους αυτούς δεν θα έχει το κουράγιο να ακολουθήσει το δρόμο του φοιτητή Girolamo Ortis, γιατί αυτό προϋποθέτει αρχές, ήθος, πίστη κι όχι υποταγή, ή εξαγορά για τις ιδέες και την πατρίδα (κάποια μέρα ο ιστορικός θα βρει κι αυτά τα "αργύρια", όπως της αποστασίας του '65, αλλά κι εκείνα τα πρόσφατα των "μαύρων δολαρίων" για την υπερψήφιση του προδοτικού σχεδίου Ανάν, όπως κι εκείνα της siemens ακόμη και στο μικρό κόμμα -ευτυχώς που μίλησε ο Κοροβέσης και μάλιστα δημόσια στο συνέδριο του ΣΥΝ με βουλευτική ιδιότητα-, το βρώμικο '89 για να εξοντωθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου).
Η "πατρίδα" σήμερα προκαλεί... κι όποιος τολμάει να ξεστομίσει αυτή τη "λέξη", όπως και το "έθνος", εξασφαλίζει την "ετικέτα": ακροδεξιός, εθνικιστής, φασίστας λένε οι αργυρώνητοι παπαγάλοι του 4ου Ράιχ.
Θα είναι όμως πολύ δύσκολο όλοι αυτοί που είχαν εξασφαλίσει μια βουλευτική έδρα χωρίς εκλογή με σταυρό προτίμης, δηλαδή διοριστεί, και χωρίς πριν την "εκλογή" τους να έχουν δηλώσει πως είναι προς "διαπραγμάτευση" και "λύση" ένα εθνικό ζήτημα... να μπορούν να κοιτούν στα μάτια τα παιδιά τους, τους γονείς τους, τους φίλους και συμπολίτες τους, να έχουν ήσυχο ύπνο χωρίς εφιάλτες. Τα υλικά αγαθά τελειώνουν... οι ιδέες, το πάθος για Ανεξαρτησία, Λευτεριά, Πατρίδα... δεν τελειώνουν ποτέ!
Όσοι ισχυρίζονται πως μια κυβέρνηση, μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχει τέτοια "δικαιώματα", δηλαδή να παραδώσει το όνομα της Μακεδονίας, δεν ψεύδονται απλώς, αλλά είναι δεδομένο πως δεν τηρούν καν τις αρχές της αστικής δημοκρατίας, το δικό τους αστικό Σύνταγμα. Σ΄αυτούς, που μάλιστα εμφανίζονται ως "αντιφασίστες", θα αναγκαστούμε να τους θυμίσουμε στους "αντιφασίστες" πως ο φασίστας Μουσολίνι είχε συντριπτική πλειοψηφία στις εκλογές της αστικής δημοκρατίας, τις οποίες κέρδισε και συνεπώς άσκησε τη φασιστική πολιτική του:

Ιταλία, πολιτικές εκλογές 6 Απρίλη 1924  -  Ελλάδα, πολιτικές εκλογές 20 Σεπτέμβρη 2015

Συμμετοχή                               63,78%                                           56,16%
Εθνικό φασιστικό κόμμα        64,09%                              Συριζα   35,46%

Δηλαδή; Εκθειάζουμε τον φασισμό; Τουναντίον... αποδεικνύουμε πως στις αστικές δημοκρατίες το κουμάντο, αφεντικό είναι το κεφάλαιο, οι τραπεζίτες, ο καπιταλισμός.

Άλλωστε, "να 'ξηγηθούμε για να μην... παρεξηγηθούμε" πως συμφωνούμε απόλυτα μα τον Pier Paolo Pasolini, τον "Poeta Vate", προφητικό ποιητή, διανοούμενο, οραματιστή κομμουνιστή που κραύγαζε: Δεν είμαι αντιφασίστας!  και  "χαστουκίζει" τον αντιφασισμό... απέναντι στο νεκρό φασισμό!

Φυσικά και με τον Λένιν, που σίγουρα δεν διάβασε ποτέ ο πρωθυπουργίος, όπως ποτέ δεν διάβασε Όμηρο και είχε ως αναφωνήσει «Ας διδαχθούμε από τον πολυμήχανο Οδυσσέα, να κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες...» -όπως και τώρα με το Λένιν- ότι του έδωσαν οι καλοπληρωμένοι από τον ελληνικό λαό λογογράφοι-σύμβουλοί του: Α. Τσίπρα... οι δειλοί κλείνουν τ' αυτιά τους στις Σειρήνες!

«Να κάνετε το Έθνος υπόθεση του Λαού

κι η υπόθεση του Λαού θα είναι εκείνη του Έθνους...

Η αναγνώριση της υπεράσπισης της πατρίδας,

σημαίνει την αναγνώριση ενός πολέμου δίκαιου ή άδικου.

Εμείς υπερασπιζόμαστε την πατρίδα από 25 Οκτώβρη 1917.

Είναι ακριβώς για να ενισχύσουμε το δεσμό

του προλεταριάτου με το διεθνές προλεταριάτο...»

Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ "Λένιν"

Συνεπώς είναι απολύτως κατανοητό πως εμμένουμε "εθνικιστικά" -όπως λένε οι κοσμοπολίτες "αριστεροί" του Σόροι-, προσηλωμένοι στις παρακαταθήκες του Ανδρέα Παπανδρέου που δεν υπερασπίστηκε κανένας "Η Ελλάδα στους Έλληνες", "Το Αιγαίο είναι ελληνικό", "Μακεδονία... το όνομά μας είναι η ψυχή μας", "Ο Ελληνισμός της Κύπρου μας"... και στο Αμείλικτο το ερώτημα: "Πατρίδα ή Χώρα"; σταθερά με τους κλασικούς του μαρξισμού, την Πατρίδα!

Στη θεατρική παράσταση του δήθεν "ναού της δημοκρατίας" το "Μακεδονία... το όνομά μας είναι η ψυχή μας" υπερασπίστηκε μόνον ο Καμμένος, αλλά είχε απέναντι το "φιλάνθρωπο" Σόρος και δεν προσανατολίστηκε απέναντι στο 4ο Ράιχ, τη γερμανική Ευρώπη και το βασικό όπλο υποταγής χωρών και λαών: ευρώ. 

Η παραδοσιακή δεξιά τρίβει τα χέρια της, μιας και η "διπλή ονομασία" είναι δέσμευση απέναντι στην αφέντρα αυτής της Ευρώπης -το ίδιο ισχύει για το σχήμα που προέκυψε από το ήδη εκσυγχρονισμένο πρώην πασοκ, αλλά δυστυχώς και για το "θεσμικό" ΚΚΕ, που εκτονώνει την αντίθεση στα "αλυτρωτικά"- κι η πραγματικά τεκμηριωμένη τοποθέτηση του Σαμαρά απέφυγε να συμπεριλάβει τον αρχηγό του, που είναι σε άλλη κατεύθυνση. Έτσι στις επιθέσεις που δέχθηκε δεν τον υπερασπίστηκε ο αρχηγός του. Ο Μητσοτάκης, γνήσιο τέκνο του πατέρα του (αποστασία '65, βρώμικο '89), επανέλαβε ουσιαστικά αλλά έντεχνα με "αντιπολιτευτικές" κορώνες, ότι το συνθετικό "Μακεδονία" στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων "θα ξεχαστεί" κι αυτός θα δώσεις μάχες για επιμέρους ζητήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Νατο: «Σφάξε με Αγά μου ν' αγιάσω»

Όλοι στον δήθεν "ναό της δημοκρατίας" έπαιξαν στην παράσταση που είχε σκηνοθετήσει το ιερατείο της Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, όπως κι έτσι θα παίξουν στις ευρωεκλογές.

Οι οργανώσεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής "αριστεράς", αποτελούν το άξιο δεκανίκι αυτής της εθνοδοτικής πολιτικής, που διανθίζουν με αντιιμπεριαλιστικές κορώνες αλλά στηρίζουν την "αυτοδιάθεση", τη διπλή ονομασία, συνεπείς στη νέα τάξη για "ανοιχτά σύνορα", "αντιρατσισμό", "αντιεθνικισμό", "κοινωνικών καταλήψεων", της "ανόδου της ακροδεξιάς στην Ευρώπη"... κι άλλα χαρωπά που περιλαμβάνει το μανιφέστο της "κοινωνίας των πολιτών" του "φιλάνθρωπου" Σόρος.
Μόνον ο Θύμιος Παπανικολάου, όαση στο συνονθύλευμα της υποταγμένης όλης "αριστεράς", έχει προσεγγίσει το ζήτημα που είναι πασιφανές κι αγνοούν όλοι: Αδιάσπαστη η διαλεκτική σχέση «Εθνικού» - «Κοινωνικού»

Οι "εμπνευστές" του αιτήματος "δημοψηφίσματος", όχι μόνον παγίδευσαν σημαντικές προσωπικότητες και καλλιτέχνες σ' αυτή την κατεύθυνση, αλλά νομιμοποίησαν το καθεστώς. Λειτούργησαν ως απόλυτος νομιμοποιητικό παράγοντας "παίζοντας στο γήπεδο" και με τους κανονισμούς του κυρίαρχου συστήματος: Αναγνωρίζουμε το δικαίωμά σας να κυβερνάτε, να νομοθετείτε, αλλά για να είστε περισσότερο "δημοκρατικοί" κάντε κι ένα δημοψήφισμα. Ότι πιο αποπροσανατολιστικό στην πολιτική σκακιέρα κι ας ελπίσουμε ότι ήταν ένα τυχαίο γεγοινός χωρίς σκοπιμότητες.
Θέλουν περισσότερη Ευρώπη!

Όλοι, με τις όποιες λεκτικές διαφοροποιήσεις, επιμένουν: "Υπάρχει άλλος δρόμος; Υπάρχει! Μια Ευρώπη γι’ αυτούς που τη ζουν. Όχι γι’ αυτούς που την απομυζούν"... σιωπώντας ένοχα απέναντι στο οφθαλμοφανές κι αυταπόδεικτο, πως δεν μπορεί κανένα κράτος -όποια κυβέρνηση κι αν έχει, δεξιά ή αριστερή- να έχει πολιτική για τον Άνθρωπο, το λαό, να πραγματοποιεί δηλαδή δημόσιες επενδύσεις (Παιδεία, Υγεία, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας -μεταφορές, νερό, ηλεκτρισμό, επικοινωνίες- ανάπτυξη), όταν αγοράζει με υπεραξία το νόμισμα. Για να λειτουργήσει το κράτος δανείζεται τυπωμένο έγχρωμο χαρτί μηδαμινής αξίας κι επιστρέφει αξία, εργασία, αίμα και με... τόκο. Όταν το 4ο Ράιχ ελέγχει την εθνική σου οικονομία, τις τράπεζες, τον εθνικό προϋπολογισμό, τις δαπάνες... όλοι αυτοί με τις όποιες παραλλαγές: Θέλουν περισσότερη Ευρώπη, υποσχόμενοι πως θα την κάνουν "καλή"!

Γνωρίζουν πως δεν υπάρχει "Ευρωπαϊκή Ένωση", αλλά ένα "νόμισμα (ευρώ) και μια χούφτα τραπεζίτες, όμως κανένας δεν το λέει στο λαό. Κι αυτοί όλοι έχουν στα χέρια τους ένα τεράστιο φονικό όπλο: ΜΜΕ, δημοσιογραφική πορνεία.

«Είναι γλυκό και τιμημένο το να πεθάνει κανείς για την Πατρίδα»

Κουίντος Οράτιος Φλάκκος

Η ρήση του Ορατίου είναι σήμερα μια εξωπραγματική ουτοπία και σίγουρα δεν "ακουμπάει" τους θαμώνες που σιτίζονται στον αποκαλούμενο από τους ίδιους ως "ναό της δημοκρατίας". Δυστυχώς επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά ο Ανδρέας Παπανδρέου: «Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ εθνική αστική τάξη, αλλά κομπραδόρικη, μια χώρα με κομπραδόρικη παρασιτική αστική τάξη». 

Συνεπώς μια κυβερνητική εξουσία κομπραδόρικη που διαχειρίζεται ως επιστάτης της γερμανικής Ε.Ε. τη χώρα και τον λαό (κομπραδόρος = μεσάζων, εργολάβος των ξένων αφεντικών). Δεν αρκεί για την πιστοποίηση αυτών πως η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, αλλά επίσης Τουρκία και Ισραήλ χαιρέτισαν τη γενναιότητα της "Ελληνικής" Βουλής ν' αναγνωρίσει το δικαίωμα των σλαβοσκοπιανών να ονομάζουν "Μακεδονία" το προτεκτοράτο τους;

«Όποιος δεν έχει Πατρίδα, δεν μπορεί να είναι ούτε ιερωμένος, ούτε πατέρας»

Ούγκο Φώσκολο

Είδηση Διδύμου κληρικού ελαχίστου προφήτου..., ΧΙΙ

Σοφός ο Ούγκο Φώσκολο στην "Είδηση Διδύμου κληρικού ελαχίστου προφήτου", ή ακροδεξιός εθνικιστής;

Βασικά ένας επαναστάτης, λάτρης των ιδεωδών της Γαλλικής Επανάστασης και του Ζαν Ζακ Ρουσσώ.

Πως μπορείς να είσαι "πατέρας" να διευθύνεις την οικογένεια, πρωθυπουργός να διευθύνεις τη χώρα, ιερωμένος που κηρύττεις τη θρησκεία σου περί αγάπης κι ισότητας... χωρίς πατρίδα;

«Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει και το μέλλον»... κι η εκκλησία της Ελλάδος έγραψε στην παράδοση της Μακεδονίας, την προδοσία της πατρίδας μια από τις πιο σκοτεινές, μαύρες κατάμαυρες σελίδες στην ιστορία της. Ποτέ δεν σπιλώθηκε μ'΄αυτό τον ποταπό τρόπο, δεν εξαγοράστηκε τόσο χυδαία η ιεραρχία της Ορθοδοξίας. Δεν πούλησε απλώς πατρίδα, αλλά πούλησε κι εκείνο το κομβικό "ζήτημα" που την διαφοροποιούσε από τους παπικούς τραπεζίτες, εμπόρους παπικούς.

Ούτε ένας ιεράρχης δεν τόλμησε να μην περιοριστεί σε ανέξοδες δηλώσεις περί πατρίδας και Μακεδονίας και να πλησιάσει τον Παπαφλέσσα στέλνοντας στην κόλαση, για να μην χρησιμοποιήσουμε στο διάβολο, την εξαγορασμένη υποταγμένη ιεραρχία.

Έγραφε ο αείμνηστος Σαράντος Καργάκος για τον Λάμπρο Κατσώνη, σαν σήμερα το 2018: «Ὁ Λάμπρος δὲν ὑπογράφει»

Μπορεῖ ἡ κυβέρνηση καὶ κάποιοι βουλευτὲς ἄλλων κομμάτων νὰ συναινοῦν στὴν ὑπογραφὴ μιᾶς συμφωνίας ταπεινωτικῆς μὲ τὰ Σκόπια, ὡστόσο ὁ ἑλληνικὸς λαὸς πρέπει νὰ μιμηθεῖ τὸ παράδειγμα τοῦ Λάμπρου Κατσώνη ποὺ ὅταν ἔμαθε ὅτι ἡ Μεγάλη Αἰκατερίνη ὑπέγραψε συνθήκη μὲ τοὺς Τούρκους ἀγέρωχα ἀποκρίθηκε: «Ἂν ἡ Αἰκατερίνη ὑπέγραψε, ὁ Λάμπρος δὲν ὑπογράφει».

Ανδρέας Παπανδρέου: "Το όνομα μας είναι η ψυχή μας!"... κανένας δεν έχει δικαίωμα να δώσει κάτι που δεν του ανήκει!
Να το κατανοήσετε:

Αυτή η γη δεν είναι για πούλημα.

Αυτή η γη ανήκει στο λαό μας.
Κάποιοι είναι νεκροί, κάποιοι είναι ζωντανοί,

αλλά πολλοί ακόμη δεν έχουν γεννηθεί!

«Μου είπαν: Είσαι μικρός.

Αν κάνεις ένα ακόμα βήμα θα σε αφανίσουν.

Είπα: Αν δεν το κάνω θα είμαι ακόμα πιο μικρός»

Βάσος Λυσσαρίδης

Ultime lettere di Jacopo Ortis

Il sacrificio della patria nostra è consumato: tutto è perduto; e la vita, seppure ne verrà concessa, non ci resterà che per piangere le nostre sciagure, e la nostra infamia. Il mio nome è nella lista di proscrizione, lo so: ma vuoi tu ch’io per salvarmi da chi m’opprime mi commetta a chi mi ha tradito? Consola mia madre: vinto dalle sue lagrime le ho obbedito, e ho lasciato Venezia per evitare le prime persecuzioni, e le più feroci. Or dovrò io abbandonare anche questa mia solitudine antica, dove, senza perdere dagli occhi il mio sciagurato paese, posso ancora sperare qualche giorno di pace? Tu mi fai raccapricciare, Lorenzo; quanti sono dunque gli sventurati? E noi, purtroppo, noi stessi italiani ci laviamo le mani nel sangue degl’italiani. Per me segua che può. Poiché ho disperato e della mia patria e di me, aspetto tranquillamente la prigione e la morte. Il mio cadavere almeno non cadrà fra le braccia straniere; il mio nome sarà sommessamente compianto da’ pochi uomini, compagni delle nostre miserie; e le mie ossa poseranno su la terra de’ miei padri.
Ugo Foscolo - Ultime lettere di Jacopo Ortis - Da’ colli Euganei, 11 Ottobre 1797